پیش بینی کیفیت زندگی بر اساس وظیفه شناسی با میانجیگری سازگاری در نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست استان تهران

سازگاری فرایند پیوسته ای است که طی آن تجربیات یادگیری اجتماعی شخص، موجب ارضای نیازهای روانی وی می گردد. به نظر می رسد، به وسیله وظیفه شناسی می توان به ارضای نیازها پرداخت و به کیفیت زندگی دست یافت. هدف پژوهش حاضر پیش بینی کیفیت زندگی بر اساس وظیفه شناسی با میانجیگری سازگاری در نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست استان تهران بود. 

روش پژوهش توصیفی - همبستگی و جامعه آماری پژوهش حاضر شامل نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست ساکن در مراکز شبه خانواده استان تهران به تعداد 1639 تن در سال 1398 بودند که از میان آن ها تعداد 258 تن به روش نمونه برداری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی، "پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان جهانی بهداشت"، (World Health Organization Quality of Life Questionnaire) "سیاهه پنج عاملی نیو"                                   (NEO Five-Factor Inventory) و "سیاهه سازگاری برای دانش آموزان مدرسه" (Adjustment Inventory For School Students) بود. روایی ابزارها با استفاده از روایی محتوا به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفا کرونباخ اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزارهای اس پی اس اس نسخه 24 و آموس نسخه  24 استفاده شد.

ضریب مسیر کل بین وظیفه شناسی و کیفیت زندگی (01/0>P، 157/0=β) مثبت و در سطح 01/0 معنادار بود. ضریب مسیر مستقیم بین سازگاری و کیفیت زندگی (01/0>P، 258/0-=β) منفی و در سطح 01/0 معنادار بود. ضریب مسیر مستقیم بین وظیفه شناسی و سازگاری (01/0>P، 342/0-=β) منفی و در سطح 01/0 معنادار بود. ضریب مسیر غیرمستقیم بین وظیفه شناسی و کیفیت زندگی (05/0>P، 088/0=β) مثبت و در سطح 05/0 معنادار بود.

کیفیت زندگی بر اساس وظیفه شناسی با میانجیگری سازگاری در نوجوانان بی سرپرست و بدسرپرست پیش بینی می شود. به مربیان و معلمان پیشنهاد می شود اصول وظیفه شناسی را در دروس و آموزش های کودکان و نوجوانان به ویژه نوجوانان بدسرپرست و بی سرپرست به منظور ارتقای سازگاری و کیفیت زندگی شان بگنجانند.