بررسی ارتباط سطوح سرمی اینترلوکین 6 و پروتئین واکنشی حاد با درگیری ریه در بیماران با اسکلروز سیستمیک پیشرونده

اسکلروز سیستمیک (SSc) بیماری بافت همبند با تجمع زیاد کلاژن در پوست و اندام های داخلی است. بیماری بینابینی ریه (ILD) یک تظاهر دیررس می باشد و سیتوکین ها در ایجاد آن نقش دارند. هدف این مطالعه تعیین ارتباط بین سطح اینترلوکین 6 و پروتیین واکنشی حاد با درگیری ریوی  SScاست.

این مطالعه مورد - شاهدی روی دو گروه 30 نفرهSSc  با و بدون درگیری ریه صورت گرفت. پس از کسب رضایت آگاهانه، یافته های رادیوگرافی و سی تی اسکن، اکوکاردیوگرافی، فشار شریان ریوی و سطح سرمی اینترلوکین 6 و CRP ثبت گردید. سپس با آزمون های Mann-Whitney، کای دو و آزمون دقیق فیشر تجزیه و تحلیل صورت گرفت.

در این مطالعه، میانگین سن گروه مورد و شاهد به ترتیب 9/3±52/5 و 9/7±43/9 (0/001=P)، مدت زمان ابتلا بیماری به ترتیب 6/4 ± 11/6 و 4/2 ± 7/4 سال (0/002= P) و سطح سرمی اینترلوکین 6 به ترتیب 4/95 ± 1/73 و 6/83 ± 7/46 پیکوگرم بر میلی لیتر بود (0/267=P). سطح سرمی اینترلوکین 6 در بیماران مذکر در گروه مورد در مقایسه با گروه کنترل (0/007=P)، به طور قابل توجهی بالاتر بود. سطح  CRPو فشار پولمونر در گروه مورد، بالاتر بود (به ترتیب 0/01=Pو 0/001<P). رادیوگرافی سینه در66/7 درصد گروه مورد الگوی رتیکولوندولار و در 93/3 درصد گروه شاهد، نرمال بود (0/001> P).

در بیماران SSc با درگیری ریوی، غلظت سرمی اینترلوکین 6 بالاتر از افراد بدون درگیری ریوی می باشد. همچنین، سطح CRP و فشار شریان پولمونر در بیماران با درگیری ریه، بالاتر از از بیماران بدون درگیری ریه است.