اثربخشی آموزش مبتنی بر شفقت بر تاب آوری، نارسایی هیجانی و همدلی دانش آموزان با اختلال یادگیری خاص

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر شفقت بر تاب آوری، نارسایی هیجانی و همدلی دانش آموزان با اختلال یادگیری خاص انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را دانش آموزان با اختلال یادگیری خاص شهر اهواز در سال تحصیلی 1400-1399 تشکیل می دادند. حجم نمونه پژوهش حاضر شامل 30 نفر (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) بود که با روش نمونه گیری هدفمند و با توجه به ملاک های ورود به مطالعه انتخاب شدند. گروه آزمایش مداخله آموزشی را طی دو ماه و نیم در 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت نمودند. این در حالی بود که گروه کنترل این مداخله را در طول فرایند انجام پژوهش دریافت نکرد. پرسشنامه های مورداستفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری (کانر و دیویدسون، 2003)، پرسشنامه نارسایی هیجانی تورنتو (باگبی، پارکر و تیلور، 1994) و پرسشنامه همدلی (دادس و همکاران، 2008) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و روش تحلیل کواریانس یک متغیره (آنکوا) بررسی شد. نتایج تحلیل کوواریانس تک متغیری نشان داد درمان مبتنی بر شفقت بر تاب آوری، نارسایی هیجانی و همدلی دانش آموزان با اختلال یادگیری موثر بوده است (001/0< p). منطبق با یافته های پژوهش حاضر می توان درمان مبتنی بر شفقت را به عنوان یک روش کارا جهت افزایش تاب آوری و همدلی و کاهش نارسایی هیجانی دانش آموزان با اختلال یادگیری پیشنهاد داد.