خوانش مولفه های ترکیبی معماری در سینمای کیارستمی با نگاه پدیدارشناسانه

سینما و معماری علاوه بر وجهه ی کارکردی خود که به ایجاد فضا می پردازند، در فرآیند و سیر درک فضا، هر دو اصول مشترکی را دربر می گیرند که به واسطه معماران و کارگردانان درهم آمیخته شده است. هدف از پژوهش پیش رو شناخت و تحلیل فیلم های «سه گانه ی کوکر» در سینمای کیارستمی با رویکرد پدیدارشناسانه است. برای این منظور در قالب روش موردپژوهی و با رویکردی تحلیلی و پدیدارشناسانه به فضا، نخست برپایه ی مطالعات نظری به بررسی رویکرد پدیدارشناسانه به فضا در سینما پرداخته شده، سپس با بهره گیری از روش پدیدارشناسی تفسیری مرلوپونتی و مدل سوبچاک، نقش فضا و امکان استفاده از تعامل معماری با سینما در آثار کیارستمی بازخوانی شده است. در گام پایانی با بهره گیری از این رویکرد به ارایه ی مدلی از رابطه سیر تکامل فضای معماری و سینما پرداخته شده است. نتایج نشان می دهند معماری و سینما می توانند واسطه هایی برای عرضه ی معنا باشند، که این معنا می تواند بین عرصه ها و رسانه های مختلف مشترک باشد. درواقع معماری و سینما متشکل از عناصر اساسی مشترکی همانند صحنه، فضا، نور، حرکت و دید است. سینمای کیارستمی چیزی بیش از یک محل انتزاعی است. کلیتی است که از اشیا و چیزهای واقعی ساخته شده و دارای عناصری مانند راه، انسان، روزمره بودن و تخیل است. مجموعه ی این عناصر، کاراکتر و شخصیت سینمای کیارستمی را تعریف می کنند، چیزی که درواقع ماهیت سینمای او محسوب می شود. سینمای کیارستمی یک پدیدە ی کلی و کیفی است که نمی توان آن را به هیچ یک از خصوصیات آن مثال ارتباطات عادی انسانی بدون ازدست دادن طبیعت واقعی آن کاهش داد. بدین ترتیب، در سینمای کیارستمی، ابعاد گوناگون چشم انداز جمع می آیند تا محیطی متمایز و حس خاص را ایجاد کنند.