ترکیه و هیدروهژمون گرایی در خاورمیانه؛ راهبردی برای نظم سازی منطقه ای در ژئوپلیتیک بین النهرین

اهمیت پژوهش: موقعیت ژیوپلیتیکی ترکیه در منطقه خاورمیانه به‎ عنوان کشور بالادستی و برخوردار از منابع آبی دجله و فرات باعث شده است تا ترکیه به‎ منزله یک دولت - کنش‎ گر فعال از این منابع آبی به‎ مثابه ابزاری سیاسی - امنیتی درراستای گذار به یک قدرت مرکزی در منطقه استفاده کند. سیاست آبی ترکیه که به‎ نوعی نشانه تقابلی با ساختار و نظم فعلی خاورمیانه است و درصدد است تا با شناسایی بحران آینده منطقه یعنی آب، بر قدرت منطقه ای خود بیفزاید و به‎ طور کلی به‎ دنبال نظم سازی منطقه ای و مدیریت آن است تا خود را به هاب منطقه ای و بازیگر شماره یک در خاورمیانه تبدیل کند. نوشتار پیش رو درصدد است با روشی توصیفی - تحلیلی و بهره گیری از مدل بلوغ تقابل، به این پرسش پاسخ دهد که ترکیه با چه ابزار و مولفه‎ ای درصدد نظم سازی مخاطره‎ آمیز در خاورمیانه است؟ فرضیه اصلی این است که ترکیه با عطف و تاکید بر مسیله هیدروپلیتیک و در قالب راهبرد هیدروهژمون گرایی به‎ دنبال نظم‎ سازی در خاورمیانه و تبدیل‎ شدن به قدرت مرکزی در این بستر ژیوپلیتیکی است. یافته های پژوهش بیانگر آن است که کنش آبی ترکیه ابزاری برای نظم سازی منطقه ای، کسب جایگاه برتر، گذار از یک قدرت منطقه ای به قدرت مرکزی است.