بررسی ارتباط توانمندی روانشناختی با عملکرد و رضایت شغلی ماماهای شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهر مشهد

توانمندی روانشناختی بازتابی از درک کارکنان در مورد کنترل محیط کاری می باشد و از نظر روانی نیروی ایجادکننده انگیزش بوده که توان عملکردی آنها را افزایش میدهد. این متغیر در برخی از مشاغل سنجیده شده است، اما با توجه به متفاوت بودن شرایط شغلی می تواند نتایج مختلفی داشته باشد. لذا این مطالعه با هدف تعیین ارتباط توانمندی روانشناختی با عملکرد و رضایت شغلی در ماماهای شاغل در بیمارستان های علوم پزشکی مشهد انجام شد.

این مطالعه ی توصیفی همبستگی با مشارکت 85 ماما انجام شد. داده های مطالعه از طریق فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه های توانمندی روانشناختی اسپریتزر، رضایت شغلی مینه سوتا وعملکرد شغلی پترسون جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات در نرم افزار spss نسخه 19 و با استفاده از آزمون های کولموگروف اسمیرنوف، ضریب همبستگی اسپیرمن،رگرسیون،کروسکال والیس و من ویتنی انجام شد. سطح معناداری P کمتر از0/05 منظور گردید.

میانگین سنی افراد شرکت کننده در مطالعه 8/1 ±31//33 بود. بین توانمندی روانشناختی، رضایت شغلی و عملکرد شغلی به ترتیب ارتباط مستقیم و معناداری وجود داشت (0/491, rs= 0/001p<)،  (0/6, rs= 0/001p<). همچنین بین رضایت شغلی و عملکرد شغلی ارتباط مستقیم و معنادار مشاهده گردید (0/6, rs= 0/001p<). از بین تمام مولفه های توانمندی روانشناختی، تنها متغیر احساس معناداری و موثر بودن با تغییرات نمرات رضایت شغلی و عملکرد شغلی رابطه معنی داری داشت.

توانمندسازی روانشناختی، احساس معناداری و موثر بودن به عنوان پیشبین هایی برای رضایت و عملکرد شغلی بودند. تلاش برای بهبود توانمندسازی پرسنل و در نظر گرفتن راهکارهایی برای افزایش احساس معناداری و موثر بودن می تواند یک استراتژی ارزشمند توسط مدیران در نظر گرفته شود.