اثر یک دوره تمرین مقاومتی بر پراکسیداسیون لیپیدی و فاکتور نکروز توموری آلفا بافت قلب موش های نر در معرض استانازول

امروزه بهره گیری از مواد نیروزا به معضل پیچیده ای در ورزش تبدیل شده است و باعث آسیب به بافت های مختلف می شود؛ از طرفی فعالیت ورزشی تاثیر گذاری زیادی در کنترل و بهبود عوامل استرس اکسیداتیو و شاخص های التهابی دارد. از این رو هدف مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین مقاومتی بر پراکسیداسیون لیپیدی (MDA) و عامل نکروز توموری آلفا (TNF-α) در بافت قلب موش های صحرایی در معرض استانازول بود.

روش تحقیق: 

در این مطالعه تجربی 24 سر موش صحرایی نر با محدوده وزن 150 تا 200 گرم و میانگین سنی 8 هفته، انتخاب و به طورتصادفی در 4 گروه 6 سری شامل 1) کنترل (C)، 2) شم (Sh)، 3) مصرف استانازول (S)، 4) مصرف استانازول همراه با تمرین مقاومتی (S+RT) تقسیم شدند. در مدت هشت هفته گروه های 3و 4 روزانه mg/kg 5 استانازول به صورت صفاقی دریافت نمودند؛ گروه 4، سه جلسه در هفته با شدت 30 تا 100درصد وزن بدن خود، تمرینات مقاومتی را انجام دادند. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها از آنالیز واریانس یک طرفه همراه با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد (05/0>P).

استانازول اثر معناداری بر افزایش MDA (001/0=P) و TNF-α (001/0=P) در بافت قلب داشت. با این وجود تمرین مقاومتی منجر به کاهش MDA (001/0=P) و TNF-α (001/0=P) در بافت قلب موش های صحرایی در معرض استانازول شد.

به نظر می رسد مصرف استرویید های آنابولیک به خصوص استانازول باعث افزایش استرس اکسیداتیو و شاخص های التهابی در بافت قلب می شود؛ در حالی که تمرینات مقاومتی می تواند سطوح افزایش یافته استرس اکسیداتیو و عامل های التهابی را بهبود بخشد.