زیبایی‎شناسی خودسانسوری در آثار منثور دوره مغول (با تکیه بر جهانگشا و نفثه‎ المصدور)

خودسانسوری اقدامی است که طی آن نویسنده با توجه به شرایط سیاسی و اجتماعی جامعه و به منظور خودسانسوری یکی از اقداماتی است که توسط نویسنده یا شاعر، بنا به دلایلی چون تاثیر قدرت فردی، شرایط اجتماعی، سیاسی، مذهبی و اعتقادی و در پوشش عناوینی مانند خویشتن داری و مصلحت اندیشی، بر روی آثار تولید شده، صورت می گیرد. این اقدام در آثار اغلب نویسندگان دوره مغول دیده می‎شود. عطاملک جوینی و زیدری نسوی از این نویسندگان به شمار می آیند؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی زیبایی‎ شناسانه خودسانسوری در جهانگشا و نفثه ‎المصدور، انجام شده است؛ تا چگونگی زیبایی و مباحث استحسانی خودسانسوری در آثار این دو نویسنده برجسته عصر مغول مشخص شود. روش نگارندگان در این جستار، توصیفی- تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه‎ای است. نتایج نشان می دهد که نویسندگان این دوره با ابهام گویی و به کار بردن صنایع و شگردهایی همچون استعاره، تمثیل، نماد، رمز و کنایه و تکلف و پیچیده گویی، نقش عمده‎ای در زیبایی این پدیده ادبی ایفا نموده اند.