اثر اصلاح سطح آلیاژهای زیست تخریب پذیر پایه روی بر خواص بیولوژیکی و خوردگی آن ها در ایمپلنت های پزشکی: مقاله مروری

روی و آلیاژهای آن به عنوان امیدوار کننده ترین ماده فلزی زیست تخریب پذیر به دلیل نرخ تجزیه بیولوژیکی مناسب در داخل بدن، محصولات تخریب زیستی قابل جذب و زیست سازگاری عالی برای کاربردهای بالینی در نظر گرفته  می شوند. با این حال استحکام فلز روی(Zn) به فرم خالص معمولا کمتر از مقادیر مکانیکی لازم در ایمپلنت های فلزی از جمله فیکساتورهای استخوانی و یا استنت ها می باشد که کاربردهای گسترده تر این فلز را محدود می کند. همچنین رهایش بیش از حد یون Zn2+  در محیط بیولوژیکی، منجر به مرگ سلولی بالا و عدم پذیرش آن توسط بافت میزبان می گردد. به منظور ارتقای استحکام مکانیکی و تعدیل در انتشار یون Zn2+، می توان این فلز را با سایر عناصر فلزی آلیاژ کرد و همچنین از فرآیندهای مختلف اصلاح سطح جهت افزایش زیست سازگاری، استفاده نمود. در این بررسی، پیشرفت هایی که تاکنون در خصوص افزایش استحکام و زیست سازگاری صورت گرفته، بیان شده است. در نهایت به جهت گیری های پژوهشی در این زمینه و راهنمایی ها با هدف توسعه ی آلیاژهای روی قابل جذب با کارایی بالا در آینده، پرداخته می شود.