نقدی بر تفکر برنامه ریزی متمرکز دولتی در ایران

اگرچه برنامه‎ ریزی توسعه در ایران دارای سابقه بوده، اما همچنان از منظر توسعه متوازن در کشور پیشرفت چندانی ایجاد نشده است. هدف از پژوهش حاضر بررسی و تحلیل نظام برنامه‎ریزی متمرکز کشور است و می‎کوشد نقاط ضعف و چالش‎های آن را به همراه ارایه راهکار مورد توجه قرار دهد.

طرح پژوهش/ روش‎ شناسی/ رویکرد:

 پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت داده‎ها کیفی است. در بخش کیفی، جامعه آماری شامل خبرگان دانشگاهی و سازمانی در حوزه مدیریت دولتی است و داده‎ها از طریق بررسی مبانی نظری و خبرگان به‎دست آمد. این پژوهش به بررسی نحوه مواجهه برنامه ‏ها و سایر اسناد بالادستی به موضوع برنامه‎ ریزی متمرکز می‎پردازد.

یافته‎ ها: 

نتایج نشان می‎دهد که تغییر مسیر موجود و حرکت به سمت کاهش شکاف‎ های فعلی نیازمند تغییرات جدی در تفکر برنامه‎ ریزی متمرکز است و باید به سمت برنامه‎ ریزی غیرمتمرکز، منطقه گرا و متکثر حرکت کرد. همچنین، شناسایی چالش ‎های برنامه‎ ریزی متمرکز در ایران می‎تواند به سیاست گذاران و مجریان سیاست‎ها کمک کند که در تدوین و اجرای برنامه‎ های توسعه به چالش ‎های اشاره ‎شده توجه کنند تا در مرحله اجرا با مشکلات کم‎تری روبه‎ رو شوند.

ارزش/ اصالت پژوهش: 

استفاده از روش کیفی و طیف گسترده منابع داده ‎ها باعث می‎شود که دسته‎ بندی جدیدی از چالش ‎های برنامه‎ های متمرکز در ایران ارایه شود که ابعاد مختلف اجرای سیاست‎ها را پوشش می‎دهد. پژوهش حاضر توانسته است پایه نظری قابل‎دفاعی برای برنامه‎ ریزی در نظام اداری در برنامه توسعه در ایران پیشنهاد دهد و به ارتقای سیاستگذاری و برنامه‎ ریزی توسعه کمک کند.