موانع استفاده از آموزش الکترونیک از دیدگاه دانشجویان در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز

فناوری های ارتباطاتی جدید (به ویژه اینترنت) قابلیت های مهیجی برای غلبه بر موانع فراگیری و دسترسی جغرافیایی دارند و بسیاری از موسسه های آموزشی عالی، شتابان به دنبال استفاده از این قابلیت ها و امکانات در فراگیری، تدریس و تحقیق هستند اما موانعی در این راستا وجود دارد. این پژوهش با هدف بررسی موانع استفاده از آموزش الکترونیک از دیدگاه دانشجویان به عنوان ذینفعان اصلی، در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد.

در این مطالعه مقطعی جامعه آماری آن کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز در سال تحصیلی 99 -1398 بودند که از بین آنها نمونه ای به تعداد 352 نفر به روش تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها پرسش نامه محقق ساخته بود که پس از تایید روایی و پایایی مورد استفاده قرار گرفت. از نرم افزار آماری SPSS و از فرمول های آماری توصیفی و تحلیلی جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.

  نتایج نشان می دهد بیش ترین افراد شرکت کننده در رده سنی 18 تا 22 سال (79%) بودند، میانگین سنی دانشجویان 56/2 ± 33/21 سال  بود و 2/68% را زنان تشکل می دادند. عوامل اجرایی بیش ترین سهم و عوامل فرهنگی کم ترین سهم را در بازدارندگی توسعه آموزش الکترونیک در دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور داشت و همچنین ترتیب موانع از دیدگاه دانشجویان عوامل اجرایی، راهبردی، فنی، فردی، سازمانی، مدیریتی، حقوقی، بودجه ای، پداگوژیکی و فرهنگی بود.

مهم ترین عوامل بازدارنده استفاده از آموزش الکترونیک از دیدگاه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز مانع اجرایی بود که می توان با ایجاد امکانات و رویکردهای نوین آموزشی از قبیل سیمولاتورها و... این موانع را برطرف و با ایجاد نظام های حمایت دانشجویی مناسب باعث آشنایی و سازگاری بیشتر دانشجویان با آموزش الکترونیک شد.