مقایسه تاثیر چهار هفته فعالیت ورزشی اجباری و اختیاری بر سیناپس گلوتاماترژیایی شاخ خلفی نخاع موش های ماده C57BL6 مبتلا به انسفالومیلیت خودایمن تجربی

کاهش GLT-1- انتقال دهنده گلوتامات- با فعال شدن و افزایش بیان زیرواحد گیرنده گلوتامات-NR1-  همراه است که با افزایش فعالیت پایه سلولی باعث درد عصبی در بیماری مالتیپل اسکلروزیس (MS) می شوند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر چهار هفته زندگی در محیط غنی شده در مقایسه با فعالیت ورزشی شنا بر GLT-1، NR1 و c-FOS، مارکر فعالیت نورونی در شاخ خلفی نخاع در انسفالومیلیت خودایمن تجربی (EAE) مدل حیوانی برای مطالعه بیماری MS، می باشد.

40 سر موش C57BL6 ماده به طور تصادفی به چهار گروه کنترل، EAE، شنا و زندگی در محیط غنی شده تقسیم شدند. گروه کنترل سالم تزریق سالین داشتند و در باقی گروه ها القا با استفاده از میلین الیگودندروسیتس گیلکوپروتیین(MOG35-55)  انجام شد. پس از القای EAE، گروه فعالیت ورزشی اجباری، برنامه شنا را 30 دقیقه، 5 روز در هفته به مدت 4 هفته انجام دادند و گروه زندگی در محیط غنی به مدت 4 هفته در این محیط زندگی کردند. در روز سی ام پس از القا، تشریح و بافت برداری موش ها انجام شد. مقادیر پروتیین GLT-1، NR1 و c-FOS با روش ایمونوهیستوشیمی سنجیده شد.

یافته های پژوهش حاضر نشان داد زندگی در محیط غنی شده و فعالیت ورزشی شنا هر دو، در مقایسه با گروه EAE، مقادیر پروتیین GLT-1 را افزایش و مقادیر NR1 و c-FOS را در حد معناداری کاهش می دهد، هرچند زندگی در محیط غنی شده در مقایسه با فعالیت ورزشی شنا، روش موثرتری بوده است (05/0 P≤).

فعالیت ورزشی، به ویژه داوطلبانه، علاوه بر کاهش شدت بیماری (علایم بالینی)، می تواند با افزایش GLT-1، کاهش NR1 و کاهش فعالیت نورونی در شاخ خلفی، حساسیت به درد را در موش های مبتلا به EAE کاهش و کیفیت زندگی آن ها را افزایش دهد.