نقش تاب آوری، ذهنی سازی و ناگویی هیجانی در پیش بینی علائم اختلال استرس پس از سانحه و رشد پس از سانحه در افراد بهبود یافته از بیماری کویید 19

رویدادهای آسیب زا علاوه بر  ایجاد مشکلات روان شناختی می تواند تغییرات مثبتی را نیز به همراه داشته باشد. لذا جهت بررسی تفاوت قابل توجه در واکنش افراد به تجربیات آسیب زای زندگی، شناخت مکانیسم های روان شناختی مهم اهمیت به سزایی دارد؛ از این رو پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تاب آوری، ذهنی سازی و ناگویی هیجانی در پیش بینی علایم اختلال پس از سانحه و رشد پس از سانحه در افراد بهبود یافته از بیماری کویید 19 انجام شد.

روش این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل افراد بهبود یافته از بیماری کرونا در شهر کرمانشاه بودند. به این منظور تعداد 380 نفر از این افراد به روش نمونه‏گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه رشد پس از سانحه (PTGI)، پرسشنامه PCL-C، مقیاس تاب آوری، پرسشنامه کنش وری تاملی و مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو پاسخ دادند. پس از گردآوری پرسشنامه ها، داده‏های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان تحلیل شد.

نتایج نشان داد که بین تاب آوری، مولفه اطمینان ذهنی سازی با اختلال پس از سانحه رابطه منفی و معناداری وجود دارد(01/0>P). بین تاب آوری، مولفه اطمینان ذهنی سازی با رشد پس از آسیب رابطه مثبت و معناداری وجود دارد(01/0>P). بین ناگویی هیجانی با اختلال پس از سانحه رابطه مثبت و معناداری وجود دارد(01/0>P). بین ناگویی هیجانی با رشد پس از آسیب رابطه منفی و معناداری وجود دارد(01/0>P). نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز آشکار کرد که 9/683 درصد واریانس اختلال پس از سانحه و 8/74 درصد از واریانس رشد پس از آسیب به وسیله تاب آوری، ذهنی سازی و ناگویی هیجانی  ‏تبیین می‏شود.

نتایج پژوهش نشان داد که تمرکز بر دو بعد از واکنش های منفی و مثبت نسبت به بیماری کرونا و نقش مکانیسم های مهم دخیل در آن اهمیت دارد. به عبارت دیگر یافته ها نشان داد که تا ب آوری، ذهنی سازی و ناگویی هیجانی توان پیش بینی علایم اختلال استرس پس از سانحه و رشد پس از سانحه در افراد بهبود یافته از بیماری کویید 19 را دارند.