اثربخشی مداخله مبتنی بر همدلی پرستاران بر همدلی، مدیریت تمایلات رفتاری جامعه پسند و کنش های خشونت آمیز بیماران

پرستاران نقش غیرقابل انکاری در مجموعه بهداشت دارند و همواره ارتقای خدمات سلامت در کشور از طریق تقویت ابعاد مرتبط با پرستاری انجام شده است. در این راستا، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله مبتنی بر همدلی پرستاران بر همدلی، مدیریت تمایلات رفتاری جامعه پسند و کنش های خشونت آمیز بیماران انجام شد.

پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش متشکل از پرستاران بیمارستان های ناحیه 6 شهر تهران در سال 1399 بود. از این بین، 40 پرستار با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایدهی شدند. ابزارهای پژوهش متشکل از مقیاس بهره همدلی (کوهن و ویلرایت، 2004)، مقیاس تمایلات رفتار جامعه پسند (بامستیگر و سیگل، 2019) و مقیاس نگرش به مدیریت پرخاشگری و خشونت (داکسبری، 2013) بود. مداخله مبتنی بر همدلی در 10 جلسه برای شرکت کنندگان در گروه آزمایش فراهم شد. تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل چند متغیره کواریانس در نرم افزار SPSS24 انجام شد.

نتایج نشان داد درمان مبتنی بر همدلی به طور معنی داری باعث افزایش همدلی، تمایلات رفتاری جامعه پسند، دیدگاه متقابل، چشم انداز خارجی، چشم انداز بیولوژیکی و درک مدیریت کلینیکی در پرستاران می شود (001/0>P). هم چنین، 72 درصد از کل واریانس های گروه آزمایش و کنترل ناشی از اثر متغیر مستقل است.

بر اساس یافته های پژوهش حاضر، می توان بیان نمود که همدلی سازه ای موثر در کارآمدی پرستاران است. در همین راستا، مداخله مبتنی بر همدلی می تواند منجر به افزایش همدلی، افزایش تمایلات برای انجام رفتارهای جامعه پسند و بهبود نگرش به مدیریت پرخاشگری و خشونت بیماران در پرستاران گردد که در نهایت می تواند نتایج مثبتی را برای سیستم های بهداشت، پرستاران و بیماران در سطوح مختلف روانشناختی، اجتماعی، اقتصادی و حتی جسمانی به ارمغان آورد.