اثربخشی رویکرد زوج درمانی هیجان مدار بر بهبود دلزدگی زناشویی و خودافشایی هیجانی زوجین متقاضی طلاق

طلاق یکی از آسیب های اجتماعی و خانوادگی است که تمامی اقشار جامعه به نوعی با عوارض سوء آن درگیر هستند. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد زوج درمانی هیجان مدار بر بهبود دلزدگی زناشویی و خودافشایی هیجانی زوجین متقاضی طلاق انجام شد.

روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را تمامی زوجین متقاضی طلاق مراجعه کننده به کلینیک مرهم شهرستان ساری در نیمه دوم سال 1396 تشکیل دادند. از بین آن ها تعداد 32 نفر افراد واجد شرایط داوطلب انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش طی دوازده جلسه نوددقیقه ای به صورت هفتگی به ترتیب، زوج درمانی هیجان مدار را دریافت کرد؛ اما برای گروه گواه، درمانی ارایه نشد. داده ها با استفاده از مقیاس دلزدگی زناشویی (پاینز، 1996) و مقیاس خودافشایی هیجانی (اسنل، 2001) جمع آوری شدند. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره در نرم افزار SPSS نسخه 22 در سطح معناداری 0٫05 صورت گرفت.

نتایج نشان داد، زوج درمانی هیجان مدار منجربه کاهش دلزدگی زناشویی (0٫001>p) و افزایش خودافشایی هیجانی (0٫001>p) در زوجین متقاضی طلاق در گروه آزمایش شد.

براساس یافته های این پژوهش، آموزش رویکرد زوج درمانی هیجان مدار در بهبود دلزدگی زناشویی و خودافشایی هیجانی زوجین متقاضی طلاق موثر است و می توان از رویکرد مذکور برای بهبود دلزدگی زناشویی و خودافشایی هیجانی این زوجین استفاده کرد.