فراوانی دیسفاژی دهانی-حلقی و عوامل پیش بینی کننده آن در بیماران مبتلا به بیماری های نورولوژی و جراحی های سر و گردن

اختلال بلع یا دیسفاژی مشکلاتی جدی همچون سوء تغذیه و پنومونی در بیماران ایجاد می کند. هدف مطالعه حاضر بررسی فراوانی و عوامل پیش بینی کننده دیسفاژی دهانی-حلقی در بیماران نورولوژی و جراحی های سر و گردن بود.

این مطالعه مقطعی به صورت توصیفی-تحلیلی بود که 500 بیمار را به طور غیراحتمالی در مراکز درمانی همدان و کلینیک دیسفاژی دانشکده علوم توان بخشی ایران بررسی کرد. وضعیت شناختی و ابتلا به دیسفاژی بیماران به ترتیب با آزمون های ام ام اس یی و گاس سنجیده شد. آزمون های تی مستقل و کای اسکویر برای ارزیابی متغیر های جمعیت شناختی سن و جنسیت و همین طور تحلیل رگرسیون لجستیک جهت تعیین عوامل پیش بینی کننده دیسفاژی به کار رفت. درنهایت نتایج با نرم افزار SPSS در سطح معناداری 0٫05 تحلیل شد.

نتایج نشان داد که 40 نفر (17٫39درصد) از کل بیماران مبتلا به دیسفاژی بوده و تفاوت معنا داری بین میانگین نمره آزمون گاس آنان و افراد بدون دیسفاژی وجود داشت (0٫001>p)؛ اما بین میانگین سنی آن ها تفاوت معناداری دیده نشد (0٫457=p). در بین افراد مبتلا به دیسفاژی از نظر جنسیت نیز تفاوت معنادار گزارش نشد (0٫090=p). همچنین تحلیل رگرسیون لجستیک نشان داد که جنسیت (4٫1-0٫9=CI ، 95درصد، 2٫02OR=) و علت شناسی (0٫5-0٫06=CI ، 95درصد، 0٫19OR=) پیش بینی کننده دیسفاژی در بیماران حاضر است.

اختلال دیسفاژی در بیماران نورولوژی و جراحی های سر و گردن شایع است. همچنین علت شناسی و جنسیت از عوامل پیش بینی کننده دیسفاژی در آن ها می باشد.