بررسی راهبردهای جبرانی کنترل قامت در کودکان با سندرم داون در شرایط مختلف حسی

باتوجه به تفاوت های کودکان با سندرم داون در فعالیت های تعادلی و تاخیر آن ها در توسعه مهارت های تعادلی و دیگر مهارت های وابسته به تعادل، به نظر می رسد آن ها از راهبردهای جبرانی متفاوتی برای حفظ تعادل خود استفاده می کنند؛ ازاین رو هدف از مطالعه حاضر بررسی راهبردهای جبرانی کنترل قامت در کودکان با سندرم داون بود.

تحقیق حاضر از نوع علی-مقایسه ای بود. حجم نمونه را 14 کودک با سندرم داون با دامنه سنی 6تا11 سال تشکیل دادند که تحت پوشش مرکز توان بخشی قایم بخش احمدآباد شهرستان اسلامشهر در سال 98-1397 بودند و همچنین با 14 کودک سالم از لحاظ سنی همسان سازی شدند که به صورت هدف مند و دردسترس در این تحقیق شرکت کردند. راهبردهای جبرانی کودکان با سندرم داون با استفاده از دستگاه پوسچروگرافی پویای کامپیوتری و در شش شرایط مختلف حسی ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (مانوا) و آزمون تعقیبی توکی در نرم افزار SPSS نسخه 25 در سطح معناداری 0٫05 تحلیل شد.

حذف اطلاعات سیستم بینایی و متحرک بودن محیط بینایی به طوری که منجربه ارایه آرایه های نادرست بینایی شود، منجربه تفاوت معناداری بین دو گروه در اتخاذ راهبرد جبرانی کنترل قامت شد (0٫001=p)؛ به صورتی که گروه عادی از راهبرد مچ و گروه سندرم داون از راهبرد لگن بهره برد؛ همچنین در وضعیت متحرک بودن سکوهای نیرو که منجربه دستکاری اطلاعات حس عمقی شد، گروه کودکان با سندرم داون از راهبرد لگن استفاده کرد؛ ولی کودکان با سندرم داون اقدام به گام برداشتن کردند (0٫001=p).

براساس یافته های این پژوهش، هنگام حذف یک سیستم حسی به ویژه حس بینایی، کودکان با سندرم داون درمقایسه با کودکان سالم راهبرد های محتاطانه تری را اتخاذ می کنند.