انگاره رنج در سروده های مانوی

یکی از مضامین اصلی در آموزه های مانی، که آشکارا در ادبیات مانوی بازتاب یافته، رنج است. در این دین رنج با امتزاج خیر و شر، یا به بیان بهتر با اسارت نور در بطن تاریکی آغاز می شود و تا فرجام جهان استمرار می یابد. در حقیقت، این رنج، رنجی کیهانی است که باید تحت فرآیند خاصی با گذر از آن به رهایی و رستگاری دست یافت. از این رو، بشارت دهنده ای از سوی پدر بزرگی، خدای متعال مانوی، فرود می آید تا روح را از این رنج اسارت برهاند. از همین رو است که تعالیم سخت گیرانه ای در مانویت آموزش داده می شود تا برگزیدگان و پارسایان مانوی نیز، همسو با ایزدان، در کار رهایی انوار ایزدی از بطن تاریکی مشارکت کنند. این تحقیق که به روش تحلیلی توصیفی و با محوریت سروده های ایرانی مانوی نگاشته شده، در صدد است به ماهیت انگاره رنج در مانویت بپردازد و به درک بهتر ما از فلسفه و عرفان مانوی جهت دهد