جلوه های جرایم علیه عدالت قضایی در قانون آیین دادرسی کیفری 1392 (مطالعه موردی: مرحله کشف جرم)

یکی از خواستها و آمال مشترک انسانیت،عدالت و دادپروری است.عدالتی که اصحاب دعوی در راستای طرح دعاوی مختلف،از مراجع ذیصلاح قضایی انتظار تحقق آن را دارند.دادرسی عادلانه و رفتار منصفانه از سوی مقام ها و مراجع قضایی به هیچ وجه به معنای در نظر گرفتن طرفین دعوی نخواهد بود و این ارفاق غیرمنطقی و عقلایی به متهم یا بزه دیده نیست،بلکه بدین معناست که جامعه به این حد از عقلانیت و توانایی رسیده که هدف غایی و نهایی از تصویب قوانین را که همانا ایجاد عدالت و توسعه ی آن و پاسداری از حقوق طرفین دعوی باشد، درک نموده است و حاضر به تمکین از نادیده انگاشتن حقوق طرفین دعوی که به معنای پیروی از دادرسی های ناعادلانه است، نمی باشد.بدیهی است هر عملی که به قصد اخلال در روند اجرای عدالت قضایی صورت گیرد و این قابلیت را داشته باشدکه تحقق عدالت قضایی را ناممکن سازد و یا موجب انحراف دادرسی گردد،جرم علیه عدالت قضایی محسوب می شود. یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن است که اگر چه مقنن ایرانی همانندسایر مجموعه قوانین کیفری در قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 به صورت دقیق، صریح و مستقل از عنوان رفتارهای علیه عدالت قضایی اسم نبرده است،اما با مطالعه آن قانون محرز می گردد که در مراحل مختلف رسیدگی- از جمله مرحله کشف جرم- به آن پرداخته است. از باب تمثیل می توان به تعقیب یا بازداشت غیرقانونی، منع آگاهی به موقع متهم از ادله ی اتهام انتسابی، اطلاع از حق دسترسی متهم به وکیل، رعایت حریم خصوصی شهروندان و احترام به حیثیت آنان اشاره نمود.