اثرات تجویز مزمن پیوگلیتازون بر اضطراب و افسردگی موش های آلزایمری مدل استرپتوزوتوسین

بیماران آلزایمری از اضطراب و افسردگی رنج می برند. استفاده از پیوگلیتازون برای بیماری های نورودژنراتیو سودمند می باشد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر پیوگلیتازون بر اضطراب و افسردگی در موش های آلزایمری مدل استرپتوزوتوسین بود.

حیوانات به گروه کنترل، حلال، پیوگلیتازون، شم، استرپتوزوتوسین و استرپتوزوتوسین به همراه حلال یا پیوگلیتازون تقسیم شدند. برای القای آلزایمر، استرپتوزوتوسین (3 میلی گرم/کیلوگرم، 5 میکرولیتر) به داخل بطن های طرفی مغز تزریق شد. پیوگلیتازون (10 میکرولیتر) یا حلال به مدت 21 روز داخل صفاقی تزریق شدند. سپس پیامدهای رفتاری با استفاده از آزمون های جعبه تاریک- روشن، ماز به علاوه مرتفع و ترجیح سوکروز ارزیابی گردید.

تجویز استرپتوزوتوسین دفعات ورود و مدت زمان حضور در قسمت روشن و بازوهای باز و همچنین درصد ترجیح سوکروز را در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کاهش داد. تجویز پیوگلیتازون به موش های تحت درمان با استرپتوزوتوسین به طور معنی داری دفعات ورود و مدت زمان حضور در قسمت روشن و بازوهای باز و درصد ترجیح سوکروز را افزایش داد.

تجویز مزمن پیوگلیتازون می تواند رفتارهای مرتبط با اضطراب و افسردگی را در موش های آلزایمری کاهش دهد.