بررسی و ارزیابی سکونتگاه های غیررسمی شهر اردبیل با تاکید بر رویکرد توانمندسازی

سکونتگاه های غیر رسمی نوعی سکونت در فضای شهری است که در تمامی ابعاد سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، کالبدی و حقوقی با انواع سکونت موجود در شهر تفاوت های اساسی را نشان می دهد. بنابراین ضرورت بررسی و واکاوی بیشتر این معضل در شرایط جدید شهرها مهم و اساسی می نماید. فلذا در این پژوهش ضمن معرفی راهبردها و دیدگاه های حل مسیله سکونتگاه های غیررسمی، امکان سنجی به کارگیری راهبرد توانمندسازی از جنبه های اجتماعی در محدوده محلات اسکان غیررسمی شهر اردبیل مدنظر قرار گرفته و متعاقبا به ارایه راهکارهایی مناسب جهت توانمندسازی این سکونتگاه با توجه به توانهای اجتماعی و انسانی (توسعه بومی) اقدام می گردد. روش پژوهش حاضر به لحاظ ماهیت و روش، توصیفی و تحلیلی بوده و از لحاظ هدف کاربردی می-باشد. به منظور دستیابی به هدف پژوهش ابتدا پرسشنامه ای مبنی بر متغیرهای اجتماعی تنظیم و سپس روایی آن با توجه به نظر کارشناسان ارزیابی شده و پایایی آن نیز از طریق ضریب آلفای کرونباخ مورد سنجش قرار گرفت که میزان آلفای پرسشنامه 77% درصد برآورد شده که در مقایسه با حداقل پایایی 67% ، مقدار قابل قبولی را نشان می دهد. سپس از طریق نمونه گیری به روش کوکران 349 پرسشنامه برای پاسخگوی به فرضیات تحقیق بین اهالی با تاکید بر نمونه گیری تصادفی ساده پخش گردید. نتایج پژوهش چنین می نماید که در درجه اول، بایستی موجودیت این سکونتگاه ها در شهر به عنوان یک پدیده اجتماعی از جانب مسیولین شهری پذیرفته شده و متعاقبا جهت ارتقاء و بهبود بخشی به این مسیله، از بکارگیری روش های اجتماعی مشارکتی غفلت نگردد. در ضمن با توجه به ظرفیت های بالای محلات سیزده گانه در زمینه های اجتماعی، راهبرد مدنظر بهترین راه حل می-باشد.