تحلیل محتوای دعای هفتم صحیفه سجادیه

دعای هفتم صحیفه سجادیه از جمله ادعیه توصیه شده در مواقع اندوه و بروز دشواری های طاقت فرساست. یکی از مهم ترین سوالات درباره این دعا، کشف مضامین اصلی و هدف امام سجاد (ع) از بیان آن است. در پژوهش حاضر کوشیده شده با استفاده از روش تحلیل محتوا و استخراج مقوله های موجود در دعای یادشده، شیوه مواجهه صحیح انسان با بلاها و آداب دعا به درگاه خداوند در این شرایط شناسایی شود. یافته ها نشان دهنده آن است که امام عارفان (ع) در این دعا در پی ترسیم ادب گفتاری انسان در هنگام نزول بلا و سختی در برابر خداوند متعال است. در این ترسیم، امام (ع) با اذعان به تاثیر قدرت و اراده پروردگار در جاری شدن همه امور _ از جمله پیدایش سختی ها _ به بیان قدرت پروردگار متعال در حل گرفتاری ها به عنوان یگانه قدرت موثر در عالم هستی پرداخته است. جهت گیری عمده فرازهای دعای هفتم با تبیین قدرت، اراده و مشیت پروردگار در همه امور توحیدی است. همچنین اقامه برهان فراموش کردن غیر خدا در سختی ها در این دعا نمایان است.