بررسی اثر نانوذرات اکسید منیزیم بر آسیب بیضه ای القاء شده توسط واریکوسل در موش های صحرایی نر نژاد ویستار

واریکوسل اتساع پاتولوژیک شبکه وریدی طناب اسپرماتیک می باشد و با توجه به اینکه نانوذرات اکسیدمنیزیم نقش کلیدی در عملکردهای مختلف فیزیولوژیکی دارند، هدف از انجام مطالعه حاضر ارزیابی عملکرد تزریق نانوذرات اکسید منیزیم بر ویژگی های اسپرم تحت تاثیر واریکوسل تجربی بود. تعداد 54 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به 9 گروه مساوی، شامل گروه کنترل سالم (حیوانات دست نخورده)، گروه شاهد جراحی (حیوانات تحت جراحی شم)، 3 گروه تجربی سالم (حیوانات این گروه ها نانوذرات اکسیدمنیزیم را به ترتیب با دوزهای 25/1، 5/2 و 5 میلی گرم برکیلوگرم وزن بدن به مدت 6 هفته از طریق گاواژ دریافت کردند)، گروه کنترل واریکوسل (موش های این گروه با بستن ورید کلیوی تحت القای واریکوسل قرار گرفتند) و 3 گروه تجربی واریکوسل (حیوانات این گروه ها علاوه بر القای واریکوسل،  نانوذرات اکسیدمنیزیم را به ترتیب با دوزهای 25/1، 5/2 و 5 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به مدت 6 هفته از طریق گاواژ دریافت کردند)، تقسیم شدند. در پایان هفته ششم، شکم حیوانات باز شده و نمونه های منی از قسمت دمی اپیدیدیم برای تعیین شاخص های غلظت، زنده مانی و تحرک اسپرماتوزوییدها جمع آوری گردید و داده های حاصله مورد آنالیز آماری قرارگرفت (05/0>p). نتایج نشان داد که نانوذرات اکسیدمنیزیم توانست به طور معنی داری غلظت، زنده مانی، حرکت های پیشرونده، متوسط و غیر پیشرونده ء اسپرم ها را در مقایسه با گروه کنترل واریکوسل به طور معنی دار افزایش دهد (001/0>p) و نیز سبب کاهش معنی دار تعداد اسپرم های غیرمتحرک در گروه های تجربی واریکوسل شود (001/0>p). احتمالا نانوذرات اکسیدمنیزیم، به واسطهء فعالیت آنتی اکسیدانی خود، می توانند باعث کاهش اثرات تخریبی واریکوسل گردند و با بهبود ویژگی های اسپرم در طول واریکوسل، در درمان آن موثر باشند.