بررسی تاثیر مسیر بالینی بر رفتارهای خود مراقبتی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی

نارسایی قلبی با شیوع پیش رونده و مرگ و میر بالا همراه بوده و شیوع این بیماری علیرغم پیشرفت های پزشکی در حال افزایش است. مسیر بالینی روشی برای مدیریت مراقبت از بیمار در دوره زمانی مشخص با هدف بهبود کیفیت مراقبت، کاهش خطرات و افزایش رضایت بیمار است.لذا این تحقیق با هدف تاثیر مسیر بالینی بر رفتارهای خودمراقبتی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به نارسایی قلبی انجام گرفت.

این مطالعه مداخله ای،بر روی 68 بیمار با تشخیص نارسایی قلبی در بیمارستان حشمتیه تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی سبزوار در سال 1400-1398 انجام شد.بیماران به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و مداخله تقسیم گردیدند. پس از ترخیص، به بیماران گروه مداخله در مورد روش اجرای مسیر بالینی آموزش داده شد. بیماران گروه کنترل دریافت کننده آموزش روتین از سوی بیمارستان بودند.سپس به صورت سریالی در فاصله زمانی هر یک ماه تا سه ماه برای بیماران پرسشنامه خودمراقبتی و کیفیت زندگی تکمیل گردید.

میانگین و انحراف معیار سن بیماران گروه مداخله   57/43 و گروه کنترل 61/70 بود.نتایج آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری نشان داد که در سه مرحله اندازه گیری بین میانگین نمره خودمراقبتی و نمره کیفیت زندگی گروه مداخله تفاوت آماری معنی داری وجود داشت.

نتایج این مطالعه اثربخشی مسیر بالینی را بر بهبود رفتارهای خودمراقبتی و بهبود کیفیت زندگی بیماران با تشخیص نارسایی قلبی تایید کرد، بنابراین بنظر میرسد درگیر کردن بیماران در رفتارهای مراقبت از خود ثمربخش منجر به بهبود رفتارهای خودمراقبتی گردیده و بالتبع کیفیت زندگی بیماران با نارسایی قلبی را نیز تحت تاثیر قرار داده است.