اثر تمرین مقاومتی بر سطح آنزیم های آنتی اکسیدانی بافت کبدی در موش صحرایی نر ویستار مبتلا به کبد چرب غیرالکلی

مکانیسم زیربنایی بیماری کبد چرب غیرالکلی (NAFLD) و پیشرفت آن به استیوهپاتیت غیرالکلی (NASH) به خوبی شناخته نشده است. هدف از اجرای این پژوهش، تعیین اثر تمرین مقاومتی بر سطح آنزیم های آنتی اکسیدانی در بافت کبدی موش های صحرایی نر نژاد ویستار مبتلا به کبد چرب غیرالکلی بود. در این مطالعه تجربی، 21 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: کنترل، رژیم پرچرب و رژیم پرچرب+ تمرین مقاومتی. حیوانات گروه های رژیم پرچرب به مدت 23 هفته رژیم پرچرب شامل ترکیبی از فروکتوز، کربن تتراکلرید و روغن زیتون دریافت کردند. گروه تمرینی ضمن دریافت رژیم پرچرب، 8 هفته پایانی پروتکل تمرین مقاومتی فزاینده شامل حمل وزنه معادل 30 تا 100 درصد وزن بدن را سه جلسه در هفته اجرا کردند. در پایان مداخله، سطح آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) در بافت کبد به روش رنگ سنجی آنزیمی اندازه گیری شد. هم چنین، آسیب شناسی کبد برای تایید نتایج بیوشیمیایی انجام گرفت. آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی جهت تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده استفاده شد. سطح آنزیم SOD کبدی گروه رژیم پرچرب+ تمرین مقاومتی در مقایسه با گروه رژیم پرچرب به طور معناداری افزایش یافت (0.03 = p)، اما سطح آنزیم GPX کبدی در هر سه گروه تغییر معناداری نداشت (0.08 = p). بررسی آسیب شناسی کبد نیز تغییرات ناشی از رژیم پرچرب و آثار محافظتی تمرین مقاومتی را تایید نمود. طبق نتایج این مطالعه می توان گفت اجرای تمرین مقاومتی می تواند اختلال آنزیم های آنتی اکسیدانی و استیاتوز بافت کبدی ناشی از دریافت رژیم غذایی پرچرب در موش های صحرایی نژاد ویستار مبتلا به کبد چرب غیر الکلی را به طور معناداری بهبود بخشد.