مدل ساختاری افسردگی پس از زایمان بر اساس حمایت اجتماعی و رضایت زناشویی با میانجی گری استرس والدینی

شناسایی عوامل روانی اجتماعی مداخله گر در ایجاد افسردگی پس از زایمان می تواند به کاهش بروز این اختلال، تسهیل رفتارهای ارتقاء سلامتی و تطابق موثر مادر با کودک و خانواده پس از یک دوره استرس زا منجر شود. هدف پژوهش حاضر ارایه مدل ساختاری افسردگی پس از زایمان بر اساس حمایت اجتماعی و رضایت زناشویی با میانجی گری استرس والدینی بود. پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی بود. نمونه های پژوهش را کلیه زنان تازه زایمان کرده تشکیل می دادند که 415 مادر مراجعه کننده جهت زایمان طبیعی و سزارین بصورت نمونه گیری تصادفی از بیمارستان استاد مطهری جهرم جمع آوری شده اند. ابزارگردآوری داده ها شامل مقیاس افسردگی پس از زایمان ادینبرگ، پرسشنامه حمایت اجتماعی شربورن و استوارت، مقیاس رضایت زناشویی انریچ و مقیاس استرس والدینی- فرم کوتاه آبیدین بود که 4 تا 8 هفته پس از زایمان تکمیل شد. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار تحلیل ساختارهای گشتاوری (AMOS) نسخه 24 و پایایی ابزارها به روش آلفای کرونباخ و با کمک نرم افزارSPSS نسخه 23 بررسی گردید. ساختار عاملی هر ابزار، با روش تحلیل عاملی تاییدی مورد بررسی قرار گرفت. حمایت اجتماعی و رضایت زناشویی نمی‏توانند به صورت مستقیم بر افسردگی پس از زایمان اثر داشته باشند. حمایت اجتماعی به صورت غیرمستقیم (0.24-= p=0.03. β) از طریق استرس والدینی بر افسردگی پس از زایمان اثر معنادار دارد و رضایت زناشویی نیز به صورت غیرمستقیم از طریق استرس والدینی (0.59-= p=0.02. β)  می‏ تواند بر افسردگی پس از زایمان موثر باشد. نتایج این مطالعه بیانگر نقش واسطه ای استرس والدینی در رابطه بین حمایت اجتماعی و رضایت زناشویی در پیش بینی نشانه های افسردگی پس از زایمان است. لذا با کاهش استرس والدینی می توان علایم افسردگی پس از زایمان را بهبود بخشید.