مروری بر اهمیت پایداری اجتماعی در برنامه ریزی راهبردی

پایداری اجتماعی مفهومی نسبتا نوظهور در ابعاد توسعه ی پایدار است. این مفهوم مشتمل بر سرمایه اجتماعی، برابری و عدالت اجتماعی، همبستگی اجتماعی، ابعاد فرهنگی و... است. این مقوله، مفهومی گسترده و عمیق است که عناصر و شاخص های متعددی را در بر می گیرد. توجه هم زمان به ابعاد پایداری مشتمل بر بعد زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی و در نظر گرفتن ماهیت مستقل و تاثیرگذار برای این بعد، از الزامات تحقق توسعه ی پایدار است. اعاده ی پایداری اجتماعی در سطوح مختلف برنامه ریزی و طراحی در شهر، موضوع مهمی است که باید مورد توجه خاص قرار گیرد. امروزه پایداری به دلیل اهمیت موضوع، به عنوان یک پارادایم غالب در انواع الگوهای برنامه ریزی و طرح ریزی مورد توجه قرار گرفته است. بدین ترتیب ضرورت توجه به ابعاد اجتماعی و فرهنگی پایداری اجتماعی در برنامه ریزی های کلان، برای تحقق مفهوم بنیادین پایداری توسعه به شدت احساس می شود. با این توضیح، هدف این مقاله آن است تا ضمن واکاوی و ارایه ی تعریفی مناسب و دقیق از مفهوم پایداری اجتماعی، با شناخت اصول، عناصر و سنجه ها و روش های ارزیابی پایداری اجتماعی به بررسی ابعاد پایداری اجتماعی در برنامه ریزی راهبردی بپردازد. روش این پژوهش مبتنی بر روش تحلیل محتوای کیفی است و بنابراین از خلال بررسی مقالات این حوزه و تحلیل آن ها، مفهوم پایداری اجتماعی تبیین و سپس مبتنی بر رویکردی تحلیلی جایگاه آن در برنامه ریزی راهبردی بررسی شده است. بر اساس نتایج حاصل از بررسی کلی برنامه ریزی راهبردی، یکی از رهیافت های مهم برای تحقق این برنامه توجه به ابعاد اجتماعی و فرهنگی است.