اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان پسر با کم توانی ذهنی

به طور کلی، مشکل در سازگاری اجتماعی کودکان کم توان ذهنی، بر پذیرش آن ها توسط افراد جامعه تاثیر منفی دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان پسر با کم توانی ذهنی انجام شد. 

این پژوهش نیمه آزمایشی و دارای طرح پیش آزمون -پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان پسر با کم توانی ذهنی شهر جهرم در سال تحصیلی 1397-1396 بودند که از بین آن ها نمونه ای به حجم سی نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند، در هرگروه پانزده نفر. از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد و گروه آزمایش آموزش مهارت های زندگی را در پانزده جلسه دریافت کردند، درحالی که برای گروه کنترل این آموزش انجام نشد. در پایان برای هر دو گروه پس آزمون اجرا شد. برای سنجش سازگاری اجتماعی از مقیاس سازگاری اجتماعی برای کودکان و نوجوانان جان و همکاران1987 استفاده شد. داده های با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس یک متغیره آنکووا و آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره مانکووا تحلیل شدند. برای تحلیل داده ها از نرم افزارآماری SPSS22 استفاده شد.

یافته های پژوهش نشان داد که میانگین نمرات پس آزمون سازگاری اجتماعی در گروه آزمایش به طور معنی داری(01/0>P) افزایش یافته است. همچنین نتایج نشان داد که میانگین نمرات پس آزمون خرده مقیاس های سازگاری اجتماعی از جمله عملکرد مدرسه، عملکرد اوقات فراغت، روابط با همسالان و عملکرد خانه در گروه آزمایش به طور معنی داری(01/0>P) افزایش یافته است. 

یافته ها بیانگر اثربخشی آموزش مهارت های زندگی بر سازگاری اجتماعی دانش آموزان پسر با کم توانی ذهنی بود. بنابراین، پیشنهاد می شود کارگاه های آموزش مهارت های زندگی به کودکان با کم توانی ذهنی برای والدین، معلمان، مربیان، روانشناسان و مددکارانی که با کودکان کم توان ذهنی سروکار دارند، طراحی و برگزار شود.