بررسی عاملی که بر آموزش کارآفرینی تاثیر می گذارد و قصد کارآفرینی در دانشجویان ایران را زیاد می کند

طی چند دهه گذشته با عدم توفیق دانشگاه ها در ایجاد و تقویت انگیزه کارآفرینی دانشجویان مواجه بوده ایم. در واقع بین ظرفیت فعلی پذیرش در دانشگاه ها و نیازهای آتی بازار کار و میان محتوای آموزشی و محتوای شغلی تناسب وجود نداشت و در نهایت شاهد دانش آموختگانی هستیم که اکثرا توانایی فردی و مهارت های لازم را برای راه اندازی کسب وکار جدید ندارند. از طرفی با توجه به رویکرد جدید دانشگاه ها در ایران و جهت گیری آن ها به سمت نسل سوم دانشگاه ها و با همه ی آموزش های فعلی و وجود سرمایه گذاران خطرپذیر، شتابدهنده ها، انواع صندوق ها، خانه های خلاق، کارخانه های نوآوری، پارک های فناوری و مراکز رشد... هنوز تعداد استارت آپ هایی که از دره مرگ عبور کرده باشند و به موفقیت رسیده باشند کم است و هر روز به تعداد دانش آموختگان بیکار اضافه می شود. در این خصوص با توجه به ناکارآمدی نظام ملی نوآوری ایران، این مشکل دوچندان شده است. ازاین رو، مقاله حاضر تلاش دارد تا ضمن مروری جامع بر ادبیات موضوعی و درنظرگرفتن نکات مطرح شده در رویکردهای دیگرصاحب نظران، با نگاهی جامع تر به بررسی تاثیر واسطه ای خودکارآمدی کارآفرینی در آموزش کارآفرینی و قصد کارآفرینی دانشجویان بپردازد. پیشنهاد می شود که دانشگاه ها متغییر خودکارآمدی کارآفرینی را در آموزش های خود مورد توجه قرار دهند. زیرا، ممکن است آموزش به تنهایی باعث به وجود آمدن قصد کارآفرینی نشود. چه بسا آشنایی با موانع کارآفرینی در ایران، دانشجو را از تجربه کارآفرینی منصرف کند. در این بین عاملی نیاز است که به واسطه آن دانشجو باور کند که می تواند بر موانع غلبه نماید.