طراحی سازه ایمنی زا بر اساس پروتئین اسپایک (s) ویروس کرونا

 کرونا ویروس انسانی یکی از اعضای خانواده کروناویریده و عامل ایجاد کننده عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی است. با وجود شیوع چندین باره شدید اپیدمی و عدم داروی ضد ویروسی مناسب، اما هنوز پیشرفت زیادی در رابطه با واکسن مبتنی بر اپی توپ که برای HCoV طراحی شود، حاصل نشده است. 

روش کار در این مطالعه این گونه بود که به ترتیب با انتخاب توالی پروتیین اسپایک کرونا ویروس از مرکز ملی اطلاعات بیوتکنولوژی، بازیابی توالی پروتیین و تعیین اپی توپ های T ، B مورد نیاز برای تولید واکسن کایمر، بررسی آنتی ژنسیته و الرژنسیته و توکسیسیتی اپی توپ های انتخابی توسط سرورهای مختلف، پیکربندی ترکیب کایمر اولیه از واکسن اپی توپی طراحی شد. سپس به ارزیابی واکسن کایمر از نظر ساختاری و قابلیت اتصال به سلول های B و ترکیبات MHCI ،II و بررسی ساختار دو بعدی و جایگاه امینواسیدها و پیوندها در مدل سازه ایمنی زا و نیز بررسی فیزیک و شیمیایی و پایداری واکسن مدل توسط برخی سرورهای دیگر پرداخته شد. در نهایت، سپس برای اتصال در برابر مولکول های آنتی ژن های لکوسیتی انسانی، با استفاده از تکنیک های داکینگ ملکولی برای بررسی اثر متقابل با اپی توپ آزمایش شد. 

ملاحظات اخلاقی: 

تمامی اصول اخلاقی در این مقاله در نظر گرفته شده است. شرکت کنندگان در جریان هدف تحقیق و مراحل اجرای آن قرار گرفتند. آنها همچنین از محرمانه بودن اطلاعات خود اطمینان داشتند. اصول کنوانسیون هلسینکی نیز رعایت شد.

نتایج حاصل بیانگر آن بودند که سازه ایمنی زای ایجادشده از لحاظ ساختار دو بعدی و سه بعدی و جایگاه امینواسیدها و پیوندها در مدل سازه ایمنی زا، سمیت و الرژن بودن و آنتی ژنسیته در شرایط مطلوبی قرار داشت و دارای پایداری (شاخص ناپایداری 33.93) و نیمه عمر مطلوب و شرایط فیزیک و شیمیایی مناسبی بود. 

 به طور کلی سازه ایمنی زایی که در این فرایند پژوهشی تهیه شد، توانست در فرایند داکینگ برهم کنش مطلوبی با برخی از اجزای سیستم ایمنی آنتی ژن های لکوسیتی انسانی داشته باشدکه این بیانگر شناسایی مطلوب این سازه توسط سیستم ایمنی هومورال و سلولی بدن و تحریک آن ها در جهت تولید ایمنی در بدن شخص میزبان است که البته اثبات مطمین تر آن نیازمند فرایندهای فاز بالینی است.