بررسی بیان miR-93-5p و miR-17-5p در پلاسما و بافت سرطان پستان به عنوان نشانگرهای احتمالی در پیش آگهی سرطان پستان

miRNAها دسته ای از RNA های کوچک غیررمزگذار (17-25 نوکلیوتید) هستند که در بسیاری از بیماری ها محققان به آن ها توجه کردند. مطالعات miRNA ها در سرطان های مختلف نشان داده است که برخی از آن ها به عنوان انکوژن و برخی مهارکننده تومور عمل می کنند. تا به امروز، بسیاری از مطالعات نشان دادند miR-17-5p و miR-93-5p مولکول های تنظیم کننده مهمی برای برخی رفتارهای بیولوژیکی، ازجمله فرایندهای تکثیر سلولی هستند که در تشکیل سرطان مهم هستند. هدف از این مطالعه بررسی سطح بیان miR-17-5p و miR-93-5p در بافت و پلاسمای بیماران مبتلا به سرطان مجاری پستان در مقایسه با گروه کنترل بود.

استخراج RNA (مشتمل بر miRNA) از نمونه های بافت پستان و پلاسمای متشکل از نمونه های سرطانی و نرمال انجام شد. درصد خلوص و غلظت آن ها با سنجش میزان جذب نوری تایید شد. cDNA ساخته شد و سطح بیان miR-17-5p و miR-93-5p به صورت نیمه کمی با روش  واکنش PCR در زمان واقعی با استفاده از رنگ سایبر گرین در نمونه های بافت تومور و پلاسما در قیاس با گروه کنترل نرمال و در حضور نرمال کننده SNORD47 بررسی شد. تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار Graphpad Prism نسخه 8/0/2 تجزیه و تحلیل شد.

ملاحظات اخلاقی این مطالعه را کمیته اخلاق موسسه پژوهشگاه ملی و مهندسی ژنتیک و زیست فناوری با کد (IRAN 52d/4922, 6.10.2016) تایید کرد. کلیه افراد شرکت کننده در مطالعه، فرم رضایت نامه جهت استفاده از نمونه های بالینی و داده های شخصی تحت نظارت پزشک را امضا کردند.

میزان بیان miR-17-5p در بافت و پلاسمای بیماران مبتلا به داکتال کارسینوما در مقایسه با گروه کنترل افزایش بیان معنا داری را نشان داد به طور قابل توجهی با مرحله تومور و غدد لنفاوی، وضعیت گیرنده پروژسترون و  استروژن ارتباط داشت (P<0/0001). این در حالی است که کاهش بیان miR-93-5p در بافت های پلاسما و تومور به طور قابل توجهی با مرحله تومور و درگیری غدد لنفاوی مرتبط است (P<0/0001). 

یافته های این پژوهش مبین این امر است که بیان بالای miR-17-5p و کاهش بیان miR-93-5p احتمالا با پیش آگهی ضعیف سرطان پستان مرتبط است. با وجود این miR-17-5p به دلیل اختلاف بیان بیشتر و سهولت ردیابی در پلاسما، به عنوان یک کاندیدای احتمالی زیست، نشانگر پیش آگهی ضعیف بیماری تلقی می شود. مطالعات فرجام یابی بالینی بیشتر برای تایید این موضوع لازم است.