تاثیر 6 هفته تمرین هوازی بر سطوح پروتئین های Aβ-40 و IGF-1 بافت هایپوکمپ موش های صحرایی دیابتی

 اختلال عملکردی دستگاه عصبی یکی از پیامدهای دیابت نوع دو است. احتمالا پروتیین های Aβ-40 و IGF-1 در این سازوکار نقش دارند. ازاین رو هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی بر سطوح پروتیین های Aβ-40 و IGF-1 بافت هایپوکمپ موش های دارای دیابت نوع دو بود.

32 سر موش نر ویستار 10 هفته ای در گروه های کنترل، دیابت، دیابت تمرین و تمرین قرار گرفتند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین ایجاد گردید. تمرین هوازی بر روی نوارگردان به مدت 6 هفته انجام شد. برای سنجش پروتیین ها از روش الایزا استفاده شد. از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه جهت تحلیل دادها استفاده شد.

میزان Aβ-40 گروه دیابت به طور معنی داری از گروه های دیابت تمرین، تمرین و کنترل بیشتر بود (05/0>p). اختلاف گروه دیابت تمرین با گروه های کنترل و تمرین معنی دار بود (05/0>p). اما سطوح Aβ-40 بین گروه تمرین و کنترل تفاوت معنی داری نداشت (604/0P=). میزان IGF-1 گروه دیابت در مقایسه با تمام گروه ها کمتر بود (001/0P=). اما گروه دیابت تمرین با گروه های کنترل و تمرین اختلاف نداشت (05/0<p). از طرفی، میزانIGF-1  در گروه تمرین فقط با گروه دیابت تفاوت معنی دار داشت (001/0P=). بین سطوح سرمی گلوکز با Aβ-40 و IGF-1 به ترتیب همبستگی مثبت و منفی معناداری وجود داشت (001/0=p، 850/0=r و 001/0=p، 814/0-=r).

دیابت موجب افزایش Aβ-40 و کاهش IGF-1 می شود. اما ورزش اثر دیابت بر آنها را تعدیل می کند. باتوجه به مدت زمان مناسب تمرین در مطالعه حاضر، همچنین همبستگی معنادار این دو پروتیین با سطوح گلوکز، ممکن است افزایش شدت تمرین هوازی اثر منفی دیابت روی این دو پروتیین را بیشتر تنظیم کند.