تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی- مقاومتی و مصرف مکمل تورین بر پروتئین های استئوکلسین و استئوپونتین در موش نر ویستار دیابتی شده با استرپتوزوسین

استیوکلسین و استیوپونتین با بیماری های دیابت و پوکی استخوان رابطه دارند. هدف، تعیین تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی- مقاومتی و مصرف مکمل تورین بر پروتیین های استیوکلسین و استیوپونتین در موش نر ویستار دیابتی است.
در این مطالعه تجربی،40 رت نر ویستار بالغ با دامنه وزنی 300-250 گرم و سن 6 هفته، به صورت تصادفی در 3 گروه دیابتی شده (هر گروه 10 رت)، گروه تمرین، گروه مکمل و گروه کنترل و یک گروه غیردیابتی به عنوان گروه کنترل سالم قرار گرفتند. برای دیابتی کردن رت ها، 55 میلی گرم بر هر کیلوگرم از وزن بدن استرپتوزوسین تزریق شد. قند خون بالای250 میلی گرم بر دسی لیتر در خون به عنوان دیابتی درنظر گرفته شد. تمرینات ترکیبی به مدت هشت هفته و 5 بار در هفته انجام شد. مکمل تورین به صورت محلول 1 درصد در آب روزانه مصرف شد. برای مقایسه تغییرات بین گروهی و درون گروهی متغیرها، ANOVA یک راهه و تعقیبی بونفرونی استفاده شد.
استیوکلسین در گروه تمرین دیابتی در مقایسه با کنترل دیابتی افزایش معنی دار (0/018=P) و در گروه کنترل دیابتی در مقایسه با کنترل سالم، کاهش معنی دار داشت (0/0001=P). استیوپونتین در گروه کنترل دیابتی در مقایسه با کنترل سالم، افزایش معنی دار داشت (0/003=P) در حالی که در گروه های دیگر تفاوت معنی داری نداشت (1/000=P). وزن بدن و BMI در گروه تمرین دیابتی در مقایسه با مکمل دیابتی، افزایش معنی دار داشت (0/0001=P). غذای مصرفی در گروه تمرین دیابتی در مقایسه با مکمل دیابتی کاهش معنی دار داشت (0/030=P).
هشت هفته تمرین استقامتی- مقاومتی و مصرف مکمل تورین منجر به افزایش استیوکلسین و تغییر نکردن استیوپونتین شد.