پیش بینی کننده های اقدام به رفتار خودکشی با تاکید بر عوامل محافظت کننده و عوامل خطر در بین زندانیان

شناسایی عوامل موثر بر گرایش به رفتارهای پرخطر امری مهم و ضروری است که می تواند در کاهش اقدام به این رفتارها مفید باشد. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی پیش بینی کننده های اقدام به رفتار خودکشی با تاکید بر عوامل محافظت کننده و عوامل خطر  در بین زندانیان انجام شد.

 روش این پژوهش از نوع توصیفی- همبستگی می باشد. جامعه آماری در این  پژوهش شامل زندانیان زندان مرکزی کرمانشاه (دیزل آباد) در 6 ماه نخست سال 1401 بود که به روش نمونه گیری در دسترس 250 نفر که ملاک های ورود به پژوهش حاضر را احراز و جهت پرکردن ابزارهای پژوهش اعلام آمادگی کردند انتخاب شدند و به پرسشنامه چند محوری بالینی میلون (MCMI)، مقیاس چندبعدی حمایت اجتماعی ادراک شده (MSPSS)، مقیاس تاب آوری (CD-RIS)، پرسشنامه رفتارهای خودکشی- تجدید نظر شده (SBQ-R) و مقیاس شخصیت مرزی (STB) پاسخ دادند. پس از گردآوری پرسشنامه ها، داده‏های جمع آوری شده با استفاده از آزمون رگرسیون چندگانه به روش همزمان تحلیل شد.

نتایج نشان داد علایم شخصیت مرزی (21/0P= ،496/0= β)، علایم اختلال ضداجتماعی (001/0P= ،144/0= β) و  تاب آوری (005/0P= ،217/0- = β)  تبیین معناداری از رفتارهای خودکشی زندانیان ارایه می کنند. افزون بر این، هیچ یک از مولفه های حمایت اجتماعی تبیین معناداری از رفتارهای خودکشی زندانیان ارایه نمی کنند.

براساس نتایج این پژوهش، اختلالات شخصیت مرزی و ضد اجتماعی و تاب آوری می توانند نقش محوری در اقدام به خودکشی ایفا کنند. از آنجایی که انجام مداخله های آموزشی و توان بخشی به موقع می تواند باعث صرفه جویی در وقت و هزینه های درمانی شود پیشنهاد می شود پس از شناسایی زندانیان در معرض خطر اقدام به خودکشی این زندانیان از سایر زندانیان جدا شده و  در کلاس ها و جلسات آموزشی و پرورشی با تاکید بر روان درمانی مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی  و روان درمانی مبتنی بر ذهنی سازی و آموزش های مبتنی بر تاب آوری که  دارای شواهد تجربی برای این اختلالات می باشد با هدف پیشگیری از اقدام به خودکشی شرکت کنند.