نقش میانجی امید در رابطه بین بهزیستی معنوی و تاب آوری در نوجوانان مبتلا به بتا تالاسمی ماژور: رویکرد مدل یابی معادلات ساختاری

 بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور با  چالش های مختلفی در ابعاد جسمی و روانی اجتماعی مواجه هستند. نیاز به ظرفیت تاب آوری برای غلبه بر این چالش ها می تواند موثر باشد. شناسایی عامل های موثر بر تاب آوری می تواند به عنوان چارچوبی برای طراحی مداخلات پرستاری در نظر گرفته شود.  مطالعه حاضر با هدف  تعیین نقش میانجی امید در رابطه بین بهزیستی معنوی و تاب آوری در نوجوانان مبتلا به بتا تالاسمی ماژور انجام گرفت.

پژوهش حاضر به روش توصیفی-همبستگی انجام شد.  جامعه آماری پژوهش شامل نوجوانان 11 تا 21 ساله مبتلا به بتا تالاسمی ماژور مراجعه کننده به مراکز تالاسمی استان فارس در جنوب ایران در سال 1401 بودند که از بین آنها تعداد 288 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش عبارتنداز: پرسشنامه بهزیستی معنوی پالوتزیان و الیسون (1982)،  پرسشنامه تاب آوری کانر-دیویدسون (2003) و پرسشنامه امید هرث (1992). برای تحلیل داده ها از آزمون های توصیفی، همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری در نرم افزار Spss-24 و نرم افزار Amos-24 استفاده شد.

نتایج نشان داد همه شاخص های برازش در محدوده پذیرش مدل قرار دارند. نتایج به دست آمده از مدل سازی معادلات ساختاری حاکی از اثر مثبت و معنادار بین بهزیستی معنوی به تاب آوری (78/2 t=، 25/0β=)،  بهزیستی معنوی  به امید (31/2 t=، 32/0β=)، و امید به تاب آوری (53/2 t=، 57/0β=) بود. در نهایت اثر غیر مستقیم بهزیستی معنوی به تاب آوری از طریق امید معنی دار بود (01/0p<، 052/0 = β).

با توجه به نتایج این پژوهش پیشنهاد می شود در برنامه های مراقبتی این بیماران به ارتقای سلامت معنوی  به عنوان ساز و کاری برای بهبود امید و تاب آوری  توجه بیشتری شود.