سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا در قبال رفراندوم استقلال اقلیم کردستان عراق در سال 2017

رفراندوم استقلال اقلیم کردستان عراق دربستری از موانع داخلی،منطقه ای و بین المللی گرفتار آمد و به نتایج مد نظر کردها منتهی نشد.بدون شک واکنش منفی بازیگران منطقه ای و بین المللی نقش و تاثیر چشمگیری در این روند داشت.در این میان،بررسی نقش آمریکا به عنوان بزرگترین قدرت جهانی و بازیگری تاثیرگذار در تحولات عراق که خود روابط عمیقی با اقلیم کردستان داشته،بسی حایز اهمیت است و تفاوت در کنش این بازیگر می توانست پیامدهای متفاوتی را در رابطه با مساله رفراندوم بهمراه داشته باشد.این پژوهش به دنبال بررسی رویکرد سیاست خارجی آمریکا در قبال رفراندوم استقلال اقلیم کردستان در سال 2017 است.پرسش-هایی که این پژوهش به دنبال پاسخ به آنهاست عبارتند از اینکه:چرا آمریکا به رغم رابطه ای دیرپا با کردهای عراق، نتوانست یک استراتژی جامع و سیاست خارجی منسجمی را در قبال رفراندوم استقلال اقلیم کردستان اتخاذ نماید؟واین عدم انسجام چه تبعات و پیامدهایی را بهمراه داشت؟پاسخ به این پرسش ها مستلزم بازشناسی محیط و بسترهای استراتژیک داخلی و خارجی موثر بر سیاست خارجی آمریکا است.این مقاله،بابهره گیری از نظریه «ریالیسم نیوکلاسیک» استدلال می کند که محدودیت های نظام مند و همچنین ادراک خاص کارگزاران سیاست خارجی،آمریکا را در شکل دهی به یک نقشه راه روشن ناتوان ساخت،امری که باعث ایجاد یک خلاء راهبردی در منطقه شد و پیامدهایی همچون تقویت جایگاه قدرت های پیرامونی برای پر کردن شکاف ناشی از کاهش نفوذ آمریکا در منطقه و همچنین منزوی و آسیب پذیرتر شدن کردهادر یک محیط بدون متحد را در پی داشت.در این پژوهش از روش توصیفی-تبیینی استفاده شده و گردآوری داده ها نیز با روش کتابخانه ای و بهره گیری از مصاحبه انجام گرفته است.