شناسایی عوامل پیشران در مناسبات خارجی ایران و عربستان (1400-1390)

موضوع تحقیق حاضر، شناسایی عوامل پیشران در مناسبات خارجی ایران و عربستان در دهه 90 می باشد که بر اساس نظریه واگرایی و با استفاده از مدل سیاستگذاری جونز مورد بررسی قرارگرفته است. پژوهشگر قصد دارد به این پرسش پاسخ دهد که عوامل پیشران در مناسبات خارجی ایران و عربستان در بازه زمانی 1400-1390 چه بوده است؟ هدف محوری این تحقیق، تبیین نقش هریک از عوامل تاثیرگذار در این خصوص بوده و محقق سعی دارد تا به عوامل کلیدی و به عبارتی پیشران های موثر بر محرک های تنش زا، از دو منظر، یعنی مراجعه به اسناد و مدارک و همچنین مصاحبه با کارشناسان حوزه علوم سیاسی را مورد بررسی قرار دهد تا به کمک روش پدیدار شناسی و تجربه زیسته متخصصان، به نشانگرهای کلیدی دست یابد. تمرکز این تحقیق برای شناخت عوامل تنش زا بر دو مرجع اصلی تاکید دارد. اول: پارادایم حاکم بر رفتار سیاسی و دیپلماسی کشور ایران چه از منظر درونی و چه از منظر بیرونی و دوم: فضای رفتاری و الگوی چینش-تفکرات سیاسی عربستان سعودی در منطقه در بازه زمانی دولت احمدی نژاد و دولت روحانی در دهه 90 شمسی. رو ش تحقیق در این پژوهش، روش آمیخته (کیفی-کمی)است که گردآوری داده ها به روش کیفی از مصاحبه با خبرگان انجام و تحلیل داده ها با روش پدیدار شناسی (کلایزی) و براساس نرم افزار میک مک کمی سازی شده است . براساس مساله پژوهش، این فرضیه در ذهن تداعی می شود که این عوامل در دستگاه دیپلماسی ایران در مقولاتی همچون نفوذ منطقه ای ایران، تاثیر در جبهه مقاومت و نگاه عربستان از دریچه آمریکا به ایران قابل تبیین و ارزیابی است. نتایج پژوهش نشان داده است که عوامل پیشران در مناسبات خارجی ایران و عربستان، نه تنها رفتار سیاسی ایران، بلکه وقوع رویدادهای منطقه ای و جهانی و تفکرات سیاسی حاکم بخصوص از جانب عربستان نیز بی تاثیر نبوده است.