ظرفیت سازی اجتماعی و جامعه پذیری بحران آب در حوضه آبریز زاینده رود (مطالعه موردی استان اصفهان)

ایران با یک سوم متوسط بارش جهانی، جزء مناطق خشک جهان محسوب می شود. استان اصفهان به عنوان استان مهم در ایران از این امر نیز مستثنی نیست. ازاین رو تعادل عرضه و تقاضای منابع آبی در این استان، به عنوان یک رویکرد مهم، بایستی مدنظر قرار گیرد. تا مسیله کم آبی جامعه پذیر نشود، خشونت جای مدارا و گفتگو را خواهد گرفت و امنیت اجتماعی ‏جامعه مدنی به خطر خواهد افتاد. بنابراین بحران آب در اصفهان، باید جامعه پذیر یا به اصطلاح اجتماعی شود تا به موضوعی برای اندیشیدن تبدیل شود.

روش تحقیق:

 در این پژوهش بر اساس رویه مرسوم در روش نظریه مبنایی، نتایج مربوط به کدگذاری باز داده ها و در ادامه کدگذاری گزینشی و محوری ارایه شده است. جهت مطالعات نظری و پیشینه از روش کتابخانه ای و ابزارگردآوری داده ها از طریق فیش برداری، منابع آماری، اسنادی و توصیفی استفاده شده است. بر اساس اصل اشباع نظری خبرگان پژوهش 13 نفر از افرادی هستندکه با موضوع مورد مطالعه آشنایی داشتند.

جذابیت کانون شهری اصفهان برای زندگی و در نتیجه تحولات جمعیتی ناشی از آن، ضعف در نظام تصمیم گیری و برنامه ریزی، عدم توازن منابع و مصارف، بارگذاری بیش از حد بر منابع آبی، خطرات ناشی از خشک شدن گاوخونی، فرونشست زمین، تهدید معیشت روستایی و نیز آسیب های ناشی از مهاجرت در شهرهای استان، سرایت پذیری مسیله به یک معضل اجتماعی، نارضایتی و بحران انتظامی و امنیتی را دربر داشته و در نهایت سیاست های حاکمیت همراه با جریان های اجتماعی، حیات رودخانه زاینده رود را با یک مسیله چالشی مواجه نموده و درگیری های منطقه ای و استمرار آن را منجر شده است.