تاثیر تمرین راه رفتن بر مقاومت انسولین، نیمرخ لیپیدی و تغییرپذیری ضربان قلب در سالمندان دارای دیابت نوع 2

اختلال در سیستم عصبی خودکار موجب عوارض ثانویه در سالمندان با بیماری دیابتی نوع دو می شود. هدف از پژوهش حاضر تاثیر تمرین راه رفتن بر مقاومت انسولین، نیمرخ لیپیدی و تغییرپذیری ضربان قلب در سالمندان دارای دیابت نوع 2 بود.

روش پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه سالمندان دیابتی نوع دو شهر تهران تشکیل دادند. 30 مرد جودوکار به روش نمونه گیری در دسترس و به طور تصادفی در 2 گروه، گروه اول (تمرین راه رفتن)، گروه دوم (کنترل) تقسیم شدند. متغیرهای خونی و قلبی قبل (24 ساعت قبل) و بعد از اجرای برنامه های تمرینی (72 ساعت) از آزمودنی ها گرفته شد. پروتکل تمرینی شامل یک برنامه پیاده روی 8 هفته ای بود که با استفاده از مقاله کایو (2007) و همچنین پیشنهادات متخصصین در رابطه با طراحی و اجرای برنامه تمرینی در افراد سالمند و دیابتی که سه روز تمرین در هفته و شدت 35درصد حداکثر اکسیژن مصرفی یا 45درصد درصد ضربان قلب پیشنهاد کرده بودند طراحی شد.

نتایج آزمون بین گروهی نشان داد کلسترول (020/0=P) و مقاومت انسولینی (006/0=P) در دو گروه تمرینی و کنترل اختلاف معنی داری داشت. SDNN (013/0=P)، rMSSD (005/0=P)، HF Power (001/0>P) و LF/HF Ratio (001/0=P) در دو گروه تمرینی و کنترل اختلاف معنی داری داشت. نتایج آزمون درون گروهی نشان داد مقاومت انسولینی (009/0=P) و LF/HF Ratio (020/0=P) در گروه تمرینی در مرحله پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون کاهش معنی داری داشت. SDNN (003/0=P)، rMSSD (004/0=P) و HF Power (004/0=P) در گروه تمرینی در مرحله پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون افزایش معنی داری داشت.

با توجه به نتایج تحقیق می تواند نتیجه گرفت که یک دوره تمرین راه رفتن می تواند منجر به بهبود مقاومت انسولینی و تغییرپذیری ضربان قلب در سالمندان با بیماری دیابتی نوع دو شود. لذا این تمرینات به عنوان تدبیری جهت کاهش عوارض قلبی-عروقی در سالمندان با بیماری دیابتی نوع دو توصیه می شود.