تعیین نسبت بهینه پنجره به دیوار در بیمارستان های شهر مشهد با هدف افزایش بهره وری انرژی ساختمان

مطالعات گسترده ای نشان می دهند افزایش دسترسی به نور طبیعی از طریق پنجره های بزرگ تر،کیفیت محیط داخلی فضاهای بیمارستانی را بهبود خواهد بخشید؛ در حالی که از منظر افزایش بهره وری انرژی ساختمان، با بزرگ ترشدن اندازه پنجره ها، انتقال حرارت به وسیله شیشه ها و نیاز به بار سرمایشی در تابستان ها، افزوده شده و عملکرد انرژی ساختمان کاهش می یابد و با کوچک تر شدن اندازه پنجره ها، ضمن افزایش مصرف انرژی به طریقی دیگر، کیفیت محیطی بیمارستان نیز کاهش می یابد. در شرایط اقلیمی مانند مشهد که اختلاف دمای بیرون و درون ساختمان زیاد است، طراحی پنجره ها جهت افزایش بهره وری انرژی ساختمان از حساسیت بیش تری برخوردار است. این تحقیق در پی پاسخ به این سوال است که پنجره های بیمارستان ها در مشهد از چه مشخصات کالبدی می بایست برخوردار باشند تا از طریق جذب بهینه انرژی خورشیدی علاوه بر ایجاد آسایش حرارتی، بهره وری انرژی در ساختمان افزایش یابد؟ به این منظور شیوه های ساختمانی مرسوم در طراحی بیمارستان ها؛ شیوه های منتج از دستورالعمل های مبحث نوزدهم مقررات ملی ساختمان ایران و شیوه های پیشنهادی این مطالعه مبتنی بر افزایش عایق کاری، با یکدیگر مقایسه شدند. تحقیق به وسیله شبیه سازی الگوریتمیک شرایط ساختمان، در پلاگین های تحلیل انرژی و نور (هانی بی و لیدی باگ)، در بستر نرم افزار گرس هاپر انجام پذیرفت و داده ها به شیوه مقایسه ای، توصیف و تحلیل گشت. به عنوان نتیجه؛ ضمن این که فضاهایی که بر اساس دستورالعمل های مبحث 19 شکل گرفته اند، صرفه جویی بیش تری نسبت به ساختمان های وضع موجود دارند، کاربست روش های پیشنهادی این مطالعه، تاثیر بیش تری در کاهش مصرف انرژی به همراه دارد. نقش ملاحظاتی مانند عایق کاری در کاهش اتلاف انرژی، تعیین کننده اما محدود است. لذا با وجود این که در کلیه حالت ها با پنجره هایی با نسبت 40-32 درصد روشنایی مفید حاصل می شود، لزوم در نظرگرفتن حد پایین این بازه جهت افزایش بهره وری انرژی ساختمان ضروری است. نتایج این تحقیق در طراحی بیمارستان هایی واقع در اقلیم های مشابه و روش آن در طراحی فضاهایی با کارکرد زمانی مشابه کاربرد خواهد داشت.