تغییرات حاصل از تمرین مقاومتی در نسبت اینترفرون گاما به فاکتور رشد شبه انسولینی 1 و نمیرخ لیپیدی در مو شهای دیابتی

هدف این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر غلظت اینترفرون گاما (IFN-γ) و فاکتور رشد شبه انسولین 1 (IGF-1) سرمی و نیمرخ لیپیدی در رت های دیابتی نوع 1 بود و این که آیا این تمرینات می تواند منجر به کاهش التهاب و در مقابل افزایش IGF-1 به عنوان یک فاکتور ضد التهابی موثر در افزایش سنتز پروتیین شود.

در این مطالعه تجربی، 32 سر موش صحرایی نر ویستار با وزن 30±250 گرم و سن 40 روزه به گروه های 8 تایی سالم کنترل-تمرین کرده کنترل-دیابتی کنترل-دیابتی تمرین کرده تقسیم شدند. به منظور القای دیابت، داروی استرپتوزوتوسین (STZ) (55 میکروگرم/کیلوگرم وزن بدن-i.v)تزریق شد. پروتکل تمرینی مقاومتی 6 هفته ای شامل بالا رفتن از نردبان همراه وزنه، 1 ساعت در روز، 3 جلسه در هفته که هر هفته با افزایش باری معادل 5% همراه بود، اجرا شد. در پایان مطالعه نمونه های خونی مستقیما از قلب حیوان گرفته شد.

بین غلظت IFN-γ در گروه دیابتی تمرین کرده با هیچ یک از گروه ها اختلاف معناداری وجود نداشت. غلظت IGF-1 و هم چنین نسبت IGF-1/IFN-γ در گروه های دیابتی تمرین کرده و کنترل نسبت به گروه های سالم تمرین کرده و کنترل به طور قابل توجهی کمتر بود.

تمرین مقاومتی موجب اثربخشی مطلوب در گروه دیابتی تمرین کرده در مقایسه با گروه دیابتی کنترل نشد. اما تغییرات کوچک ایجاد شده حاصل از تحقیق می تواند در روند بهبود کلینیکی بیماران دیابتی نوع 1 کمک کننده باشد.