آیا فرای در نقد اتیکال ایتوس را نادیده گرفته است؟

فرای متاثر از نگرش های تفسیری قرون وسطی و متعهد به آموزه‏ های اصحاب نقد نو و تکیه بر روش‏شناختی ساختارگرا، نظریات بدیعی درباره چگونگی تحلیل ساختار اثر ادبی به دست داده است. او در بوطیقای ادبی خود، معنای اثر ادبی را برساخته‏ای از عناصر و مولفه‏ هایی می‏داند که از زوایای چهارگانه وجه، سمبول، آرکی تایپ و ژانر می‏توان به آن دست یافت. در چنین چارچوبی، او مولفه ‏های ایتوس، میتوس و دایانویا را عناصر اساسی برسازنده معنا بر می‏شمارد. اما در این میان، به نظر می‏رسد به شکلی درخور به ایتوس پرداخته نشده است. در این جستار ابتدا با واکاوی لوازم و عواقب نظری آنچه فرای بدان پای بند است، می‏کوشیم پاسخی برای این مسیله به دست دهیم که اولا، چرا در نقد اتیکال، که الزاما مبتنی بر ایتوس است، ایتوس کنار گذاشته می‏شود. در ادامه، ضمن تبیین روش ‏شناختی تحلیل فرای، ایتوس وانهاده شده به چه شکلی در چارچوب نظری فرای نمایان می‏شود. در پایان مشخص می‏شود که ایتوس نه به واسطه ملاحظات روش‏شناختی، بلکه به سبب ملاحظات غایت‏ شناختی بخشی از چارچوب نظری فرای را تشکیل می‏دهد.