بررسی کهن الگوی سایه در شعر «دیدار در شب» فروغ فرخزاد چهره ی شگفت

سایه از کهن الگوهای یونگ است. کهن الگو مفهومی دیرینه و جاودانه دارد و زبان مشترک همه انسان ها به شمار می آید. جایگاه کهن الگو در ناخودآگاه جمعی است. سایه بخش گنه کار و پرورش نیافته وجود ماست که با عیب و کاستی سروکار دارد. درعین حال منشا آفرینش و شکوفایی است. کهن الگوها به ویژه سایه معمولا در خواب یا آثار خلاق ادبی خود را نشان می دهند. در بخش هایی از شعر فروغ ردپایی از سایه دیده می شود. «چهره شگفت» ویژگی های سایه را داراست. فروغ در شب به دیدار این چهره مطرود و فنا شده ای که سیمای مشخصی ندارد رفته و با او گفت وگو کرده است؛ و «سایه» مجالی برای گفتن حقایقی که همیشه پنهان بوده پیدا کرده است. هدف از این پژوهش نشان دادن چهره شگفت در شعر فروغ است. پس از ارایه مقدمه و مبانی نظری به شیوه تحلیلی و مطابق با دیدگاه یونگ به معرفی سایه در این شعر پرداخته شده است.