استراتژی های مبتنی بر استفاده از وزیکول های خارج سلولی در درمان سرطان های توپر

وزیکول های خارج سلولی (Extracellular Vesicles) نقش های کلیدی را در پیام رسانی و ارتباطات سلولی در وضعیت سلامتی و همچنین در بیماری ها ایفا می کنند. EV ها اندازه ای نسبتا کوچک داشته و به محض ترشح به درون جریان خون، دارای نیمه عمر طولانی مدت می باشند. این نیمه عمر طولانی مدت، همراه با ویژگی های ممتاز و ویژه ی ایمونولوژیکی آن ها و توانایی حمل و انتقال مواد درمانی زیستی به سلول های هدف، EV ها را به موضوع مورد علاقه ی دانشمندان تبدیل کرده است؛ این دانشمندان به فکر استفاده از این قبیل وزیکول ها به عنوان یک روش جایگزین در درمان سرطان می باشند.

PubMed و Google scholar برای مقالات مرتبط از ژورنال هایی با ضریب تاثیرگذاری بالا جستجو شدند. از 400 مقاله یافت شده، حدود 40 مقاله با معیارهای تفسیر بیشتر مطابقت داشتند و برای مطالعه مروری به روش بیانی انتخاب شدند. در این تحقیق مقالات اورجینال و مروری که در ده سال اخیر منتشر شده است، مورد استفاده قرار گرفته اند.

EV های مشتق از تومور را می توان جهت کاهش بقای سلول های سرطانی و افزایش آپوپتوز آن ها مورد هدف قرار داد. آن ها همچنین جهت انتقال دارو به تومورهای اولیه یا متاستاتیک قابل استفاده می باشند. یک رویکرد موثر، بارگذاری نانو ذرات بر روی EV ها جهت هدف گذاری یک نوع سلول خاص در اکوسیستم تومور است. کاربرد این وزیکول ها در سیستم های انتقالی نانو برای درمان سرطان اخیرا مورد تمرکز دانشمندان است.

تحقیقات اخیر بر روی احتمال استفاده از EV ها به عنوان بیومارکرهایی در بیماری های مختلف، حذف این وزیکول ها به عنوان هدف هایی جهت بازیابی بیماران و نیز به عنوان ابزارهایی در ایمونوتراپی متمرکز است. در این مقاله مروری، ما در مورد اهمیت سرکوب EV ها یا استراتژی های مبتنی بر EV جهت هدف گذاری سرطان های توپر بحث کرده ایم.