ارائه مدلی ملی- منطقه ای از عوامل موثر برای توسعه اکوسیستم نوآوری با رویکرد ترکیبی ساختاری تفسیری و معادلات ساختاری

اکوسیستم نوآوری، شبکه ای از ارتباطات و تعاملات بین بازیگران است که با همکاری و به اشتراک گذاری دانش، فناوری، مهارت و منابع، توانایی خود را حول یک نوآوری با یکدیگر ارتقا می دهد. سیاست گذاران و مدیران نه تنها در شکل گیری و ایجاد، بلکه در تداوم و استمرار پایدار و روبه جلوی این جریان به ویژه در شرایطی که در کنار تغییرات سریع محیط، بازیگران نیز از حیث کمی و کیفی متنوع باشند، نقش اساسی دارند. با این نگاه، هدف این پژوهش، طراحی الگوی مفهومی اکوسیستم نوآوری است. در گام نخست، انجام مطالعه اکتشافی با استفاده از منابع و اسناد کتابخانه ای، پایگاه های اینترنتی و مصاحبه علمی با صاحب نظران و خبرگان استفاده شد. روش جمع آوری اطلاعات مصاحبه با 30 نفر از خبرگان در صنعت بیمه است. روش نمونه گیری در این تحقیق گلوله برفی و برای تحلیل داده ها از نرم افزارهای مدل سازی ساختاری تفسیری استفاده شد. از نظر هدف توصیفی -پیمایشی و از نظر جهت گیری کاربردی است. همچنین ازنظر نوع روش کیفی - کمی است. بدین معنا که ابتدا در بخش کیفی برای شناسایی عوامل موثر بر اکوسیستم نوآوری و تدوین مدل ساختاری تفسیری از طریق مبانی نظری و بررسی اسناد علمی به صورت فراترکیب مطالعه صورت گرفت. 17 متغیر اصلی و کلیدی موثر در اکوسیستم نوآوری، شامل مقوله ایجاد دانشگاه کارآفرین و نوآور با محوریت صنعت بیمه، ایجاد پارک صنعتی مبتنی بر دانش، ایجاد پارک علم و صنعت با محوریت بیمه، ، توسعه ظرفیت نوآوری و کارآفرینی دانش بنیان در خدمات بیمه، ایجاد فرصت های نوآورانه مبتنی بر دانش در کسب وکارهای بیمه ای میباشد.