اثر تمرینات در آب و تراباند بر دامنه فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی در افراد دارای پای پرونیت طی راه رفتن: یک مطالعه کارآزمایی بالینی

پای پرونیت یکی از شایع ترین عارضه های اندام تحتانی است؛ لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی پروتکل تمرینی در آب و تراباند بر دامنه فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی در افراد دارای پای پرونیت طی راه رفتن بود.

پژوهش حاضر از نوع مطالعه کارآزمایی بالینی بود که به صورت نیمه تجربی و آزمایشگاهی اجرا شد. نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 45 دانشجوی دانشگاه محقق اردبیلی که دارای پای پرونیت بودند، به صورت هدفمند انتخاب شدند و به طور مساوی و تصادفی در سه گروه جای گرفتند. دامنه سنی آزمودنی ها 25-18 سال بود. فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی به وسیله دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. داده های الکترومایوگرافی با استفاده از برنامه بایومتریک دیتالیت تحلیل شد. همچنین برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی به کمک نرم افزار SPSS version 16 در سطح معنی داری 0/05 P≤استفاده شد.

نتایج نشان داد که اثر تعاملی زمان*گروه فعالیت عضلات دوقلو داخلی (0/001=P) و نیمه وتری (0/046=P) در سه گروه تمرین در آب، تراباند و کنترل طی فاز برخورد پاشنه اختلاف معنی داری داشت؛ نتایج تست تعقیبی نشان داد که فعالیت عضله دوقلو داخلی در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون در گروه تمرین در آب (0/001>P؛ 6/08=d) و تراباند (0/001>P؛ 3/66=d) به ترتیب 24/03 و 16/46 درصد افزایش معنی داری داشت همچنین فعالیت عضله نیمه وتری در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون در گروه تمرین در آب (0/041=P؛ 4/98=d) و تراباند (0/048=P ؛ 4/76=d) به ترتیب 21/06 و 19/01 درصد افزایش معنی داری داشت.

باتوجه به میزان اندازه اثر به نظر می رسد که تمرین در آب در مقایسه با تراباند اثرگذاری بهتری بر فعالیت دوقلو داخلی و نیمه وتری داشته است.