از سکوت مطیعانه تا سرپیچی غیرقابل کنترل: ترجمان شخصیت اوفلیا در اقتباس های لارنس الیویه، کنت برانا، و مایکل آلمریدا از نمایشنامه هملت، نوشته ویلیام شکسپیر

شخصیت اوفلیا در نمایشنامه هملت، نوشته ویلیام شکسپیر، موقعیت گفتمانی غنی است که توانش های تفسیری و انتقادی آن توسط اقتباس های گوناگون به تصویر کشیده شده است. با بهره گیری از نظرات انتقادی منتقدانی همچون ژاک لاکان، الین شوالتر، دیوید لورنز، بریجت لیونز و فیلیپ آرمسترانگ، مطالعه پیش رو شخصیت پردازی اسکیزوفرنیک اوفلیا را بررسی می نماید، نحوه بازگشت های وی به گذشته را تحلیل می کند، و بازنمایی اوفلیا را از طریق عناصر شمایل نگاری به عنوان خصوصیات شخصیت پردازی وی در نظر می گیرد؛ عناصری که به وی شخصیتی چندلایه داده اند. مطالعه اقتباس های لارنس الیویه، کنت برانا، و مایکل آلمریدا را از نمایشنامه در نظر می گیرد تا بتواند خصوصیات گفتمانی شخصیت پردازی اوفلیا را تشخیص دهد و تحلیل نماید. حین استفاده از تفاسیر و نظرات انتقادی منتقدان برشمرده، مطالعه از نظرات آماندا روکس، جسیکا مایرز و گولسن تکر پیرامون اقتباس های منتخب نیز بهره می گیرد. مطالعه ادعا دارد که با وجود اینکه هیچ کدام از اقتباس ها چیرگی نظام پدرسالار را بر اوفلیا انکار نمی نمایند، اقتباس های تجربی تر برانا و آلمریدا به جنبه های شخصیت پردازی چندگانه و متضاد اوفلیا - که می توانند برای این چیرگی چالش ایجاد نمایند - توجه می کنند. این جنبه های چندگانه و متضاد نشان می دهند که تدابیر نظام پدرسالار در کنترل کردن و محدودسازی شخصیت های حاشیه ای مانند اوفلیا همواره ناقص است.