شناسایی ابعاد خودتوسعه ای کارکنان دانشگاه ها و رابطه آن با چابکی یادگیری (مورد: دانشگاه تهران)

پژوهش حاضر، با هدف شناسایی ابعاد خودتوسعه ای کارکنان دانشگاه ها و رابطه آن با چابکی یادگیری کارکنان دانشگاه تهران در پردیس علوم اجتماعی و رفتاری انجام شد. روش پژوهش آمیخته اکتشافی بود. در بخش کیفی از فراترکیب استفاده شد که با کمک مدل سندلوسکی و باروسو (2007)، از میان 410 عنوان، 60 سند علمی-پژوهشی مرتبط تحلیل و بیش از 410 کد باز شناسایی شدند. جامعه آماری پژوهش شامل کارکنان پردیس علوم اجتماعی و رفتاری دانشگاه تهران در سال 1401-1400 به تعداد 197 نفر بود. با نمونه گیری تصادفی ساده، 127 نفر از هفت دانشکده به عنوان نمونه انتخاب شدند. در بخش کیفی، از فیش فراترکیب و در بخش کمی از پرسشنامه محقق ساخته خودتوسعه ای کارکنان و چابکی یادگیری استفاده شد. نتایج حاکی از شناسایی چهار بعد شامل خودتوسعه ای روان شناختی، رفتاری، عاطفی و اخلاقی بود. با کمک مدل سازی ساختاری و با نرم افزار لیزرل 8/8 مدل اندازه گیری خودتوسعه ای ترسیم شد که نشان داد مدل از برازش خوبی با داده ها برخوردار است. خودتوسعه ای با ضریب همبستگی 72/0 با چابکی یادگیری کارکنان ارتباط دارد. خودتوسعه ای روان شناختی نیز با ضریب 72/0، خودتوسعه ای عاطفی با ضریب 63/0، خودتوسعه ای رفتاری با ضریب 67/0 و خودتوسعه ای اخلاقی با ضریب 59/0 با چابکی یادگیری کارکنان رابطه معنادار داشته است. به طورکلی می توان گفت خودتوسعه ای دارای چهار بعد کلیدی است و تمامی مولفه های آن با چابکی یادگیری کارکنان رابطه مثبت و معنادار داشته است.