مقایسه طرح واره درمانی و رفتاردرمانی شناختی در بهبود شاخص های بالینی بیماران دوقطبی نوع یک

 اختلال دوقطبی پنجمین عامل ازکارافتادگی افراد در سطح جهان است. تصور بر این است که اختلال دوقطبی نوع یک، یک درصد از جمعیت را در بر می گیرد. هدف این پژوهش مقایسه طرح واره درمانی و رفتاردرمانی شناختی در بهبود شاخص های بالینی بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک بود.

 روش این پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری پژوهش بیمارانی بودند که در سال 1397 به مرکز توان بخشی بیماران مزمن روانی دلارام گرگان مراجعه کرده بودند. از میان آن ها تعداد 24 نفر، به روش نمونه گیری غیرتصادفی هدف مند انتخاب شدند وبه روش تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه جای داده شدند. ابزار جمع آوری داده ها مقیاس درجه بندی افسردگی دوقطبی (برک و همکاران، 2007) بود. هریک از گروه های آزمایش در طی ده جلسه، هفته ای یک جلسه 70دقیقه ای، به صورت گروهی تحت درمان قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معنا داری 0٫05 به کمک نرم افزار SPSS نسخه 23  تحلیل شدند.

 نتایج نشان داد، در بررسی علایم روان شناختی (0٫289=p) و علایم جسمانی (0٫316=p) میان گروه های آزمایشی طرح واره درمانی و رفتاردرمانی شناختی و گروه گواه، در بهبود علایم جسمانی و علایم روان شناختی طی سه مرحله پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری مشاهده نشد؛ اما در بررسی علایم آمیخته مشخص شد، تفاوت معناداری در بهبود این علایم در هر سه مرحله پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری میان گروه های مذکور وجود داشت (0٫038=p).

 باتوجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که تمرکز بیشتر طرح واره درمانی به مقوله هیجان ها و ارتباط میان درمانگر و درمانجو، تمرین های مرتبط با ذهنیت سالم و طرح واره های کارآمد جایگزین و نپرداختن مستقیم به افکار و احساسات منفی در ابتدای امر، امکان پذیرش این درمان را از سوی بیماران، بیشتر می کند.