رابطه ی نیمرخ نیازهای گلسر با مدیریت ارتباط با بیمار و شایستگی دلسوزی در پیراپزشکان بیمارستان های شهر همدان

پیراپزشکان اعضای کادر درمان هستند که با بیماران تعامل کوتاه و بلندمدت زیادی دارند و ارتباط آن ها با بیمار اهمیت زیادی در انجام خدمات دارد. این پژوهش در صدد است رابطه ی بین نیازهای اساسی در دیدگاه گلسر با ارتباط با بیمار و توانایی دلسوزی را بسنجد.

روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی می باشد. جامعه ی آماری این پژوهش را همه ی پیراپزشکان شاغل در بیمارستان های شهر همدان، در سال 1400، به تعداد 571 نفر تشکیل داده اند، که با توجه به جدول مورگان، از میان آن ها، تعداد 230 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، به عنوان نمونه ی پژوهش انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه ی نیازهای گلسر (1999)، پرسشنامه ی ارتباط با بیمار وکیلی و همکاران (1391) و پرسشنامه ی شایستگی دلسوزی نیرومندان و آهی (1398)، استفاده شده است.

نتایج نشان داد که بین نیاز به عشق و احساس تعلق و ارتباط با بیمار و شایستگی دلسوزی ارتباط وجود دارد (0/05<p)؛ بین نیاز به قدرت و ارتباط با بیمار و شایستگی دلسوزی ارتباط وجود دارد (0/05<p)؛ و همچنین بین نیاز به آزادی و شایستگی دلسوزی ارتباط وجود دارد (0/05; >p) برابری میانگین=H0)؛ اما بین نیاز به بقا و ارتباط با بیمار ارتباط معناداری یافت نشد (0/05>P   ; برابری میانگین=H0).

با توجه به رابطه ی یافته شده بین نیاز به عشق و احساس تعلق و نیاز به قدرت با مدیریت ارتباط با بیمار و شایستگی دلسوزی و همچنین رابطه ی نیاز به آزادی و شایستگی دلسوزی، از این نکته می توان در گزینش نیروهای بیمارستانی و به کارگیری به جای آن ها استفاده کرد. بر اساس یافته های پژوهش افراد با نیاز به عشق و احساس تعلق می توانند، افراد مناسبی برای کار در بیمارستان باشند، همچنین افراد با نیاز به قدرت و آزادی بالا در صورت هدایت درست این نیازها می توانند افراد مناسبی در این حرفه باشند.